Abel en Sef halen met IJsland het beste in elkaar naar boven op Lowlands

Proletariáát? Proletarijee! Last-minute heeft Lowlands IJsland toegevoegd aan de line-up. Onder die cryptische naam slaan twee toonaangevende Nederlandse artiesten de handen ineen: Abel van Hang Youth (met beige cowboyhoed) en Sef (met beige sombrero). Het lijkt een grap, het is fantastisch. En nu ga je dansen klootzak. Pfffrrr-pfffrrr-pfrrrrr.

Bij Concerto is IJsland verkrijgbaar op Reykjavik blauw vinyl. En deze samenwerking is vuursteengoed, maar wie het on-Nederlands goed noemt is niet goed op de hoogte. Nederlandse hiphop blijft volop in ontwikkeling en claimt op Lowlands nieuw momentum. Sticks speelt. Willem ook. Het herenigde Zwart Licht krijgt een plek op de zaterdagnacht, net als Jonna Fraser op de vrijdag. SMIB-mastermind Ray Fuego gaat een samenwerking aan met book-tokkers onder de leus Heel! Lowlands! Leest! Maar IJsland is iets anders. Zoveel lef is zeldzaam in het diverse landschap van de Nederlandse hiphop.

Abel en Sef is een duo waar niemand op wachtte. Twee figuren van wie je je afvraagt hoe ze elkaar gevonden hebben, zoals je je afvraagt hoe WiWa, Vjéze en YaYo elkaar gevonden hebben, al kan het zijn dat gemeenschappelijke vriend Yayo ze introduceerde.


Hoe deze samenwerking ook tot stand kwam: dit is er een die inderdaad erg ‘IJsland’ is. Niet als het sprookjesachtige van Björk, maar als de Fagradalsfjall, de vulkaan die borrelt en dan lava ophoest. Oh wacht, toch ook Björk: de hoes van Homogenic flitst voorbij in de visuals.

IJsland is dan een Palestijnse vlag, een ijsbeer, een opwarmende planeet en een pluizig babyzeehondje dat met grote zwarte ogen toekijkt. Iedereen stil. Dan: R.I.P. Mark Rutte. Iedereen juichen. IJsland is een wereld die ieder moment open kan barsten.

Niet alleen de thema’s die Sef en Abel aansnijden zijn verfrissend en actueel, ze halen ook het beste in elkaar naar boven, zoals Rico en Sticks dat kunnen. Sef lijkt Abel uit de puberale tegendraadsheid te halen, Abel wakkert in Sef een vurig activisme aan.

Niet lang geleden maakte Sef een meesterwerk onder de naam Ik zou voor veel kunnen sterven maar niet voor een vlag. Dankzij Abel staat Sef nu voor twee vlaggen op het podium. Abel maakt de meeste reactie los, maar Sef heeft veel meer ervaring als rapper. In de India creeërt Abel de omstandigheden voor Sef als superieure rapper, die snedige one-liners uit zijn mouw schudt met de souplesse van een spits tijdens een WK-wedstrijd.

Met IJsland scoort Sef doelpunt na doelpunt. Al is hij ook een meester in het verzinnen van vrolijke poprefreintjes met De Jeugd-achtige woordspelingen, die lang in je hoofd blijven zitten.

De combinatie van panische visuals en zeer vooruitstrevende producties – uitgekleed, als Kanyé tijdens Yeezus, iets wat in Nederland eigenlijk nooit gedaan is op deze manier – maakt dit optreden een bewegend kunstwerk. Zeker, het is messy, het is kort, het is even de gabber van Joost Klein tijdens het Songfestival en het is te hopen dat iemand Abel en Sef stimuleert dit project verder uit te kleden.

Dit is veel meer dan een gelegenheidsproject. IJsland is het meest opwindende dat sinds lange lange tijd in Nederlandse hiphop te zien was. Nog een keer het geniale Twee Schorpioenen. En dan is het voorbij. Hand op de borst. Het volkslied van IJsland.

Voor OOR, live vanaf Lowland. Foto door Arend Jan Hermsen.