Lowlands: Arlo Parks biedt Lowlands een geleide meditatie

Een mooiere wereld begint bij jezelf. En als de wereld uit alleen Arlo Parksen zou bestaan, reken maar dat de wereld dan mooier zou zijn. Net als Phoebe Bridgers en Clairo, bevriende collega’s, wil Parks helpen. Zelf noemt ze haar muziek een comfort zone, een knuffel: en dat is precies wat haar onderscheidend maakt. Harry Styles, Rosalía en Lorde volgen haar op Instagram en hier, voor het podium, staan ook dedicatedliefhebbers. Ze zien de jonge Parks, die zo ontspannen over het podium beweegt, alsof ze lijnrecht uit een meditatie retraite lijkt gelopen. Aan het eind van de middag speelt ze op Lowlands haar laatste festivaloptreden van dit seizoen. Fijn dat Arlo Parks dat moment met Lowlands wil delen.

Muziek is vaak een reactie op de tijdsgeest en nu, na de pandemie, valt het op hoeveel liedjes gaan over eenzaamheid, mentale problemen en isolatie. Parks omarmt die donkerte. Ze voelt zich aangetrokken tot verdrietige stemmen. Joni Mitchell, Sylvia Plath en Radiohead zijn bronnen van inspiratie. En de dagboeken die ze als tiener volschreef. Haar debuut EP heette meteen Super Sad Generation, maar het optreden van Parks is niet de kommer en kwel die je zou kunnen vermoeden. ‘You’re not alone, like you think you are’, zingt ze honderd procent soepel – zoals ze dit hele optreden zingt – in het hoopvolle Hope. ‘We all have scars, I know it’s hard.’ Soms, zoals in dat liedje, verandert Parks een couplet in een gedichtje, wat een creatieve vorm is om meer diepgang te communiceren.

Parks heeft een goede band. Het geheim? Dit zijn jeugdvrienden, die zichtbaar om elkaar geven. Ze spelen met echte emotie en rijgen de liedjes van Parks smaakvol aaneen. De gitaar wordt Parks uit handen genomen, zodat ze alle ruimte heeft om te focussen op haar zijdezachte liedjes. Ze verwijst naar depressie als een zwarte hond, een hond die het huisdier wordt van een vriend. Laten we naar de supermarkt gaan, fruit halen, zingt ze. ‘I would do anything to get you out your room.’

Zoals ze er voor haar vriend met duistere gedachten is, zo wil ze er ook zijn voor haar luisteraars. Parks is sociaal en zorgzaam, vraagt of mensen wel op hun gemak zijn. Nou zeker, achterin gaan bezoekers er zelfs bij liggen. Handen op de buik, focussen op de ademhaling. De voeten tikken mee op het ritme van de liedjes. Zo wordt het steeds stiller in de tent, tot band en publiek hetzelfde ritme hebben. Als één ademhaling gaan ze samen het optreden door.

Dit artikel verscheen 22 augustus 2022 bij OOR.