Big Thief vindt zichzelf ter plekke opnieuw uit op Lowlands

‘Hello’, zegt Adrianne Lenker verlegen. ‘We’re called Big Thief.’ Dat weet iedereen hier echt wel. Maar als de band opent met Simulation Swarm blijkt die introductie toch nodig. Hier staat namelijk een nieuw Big Thief.

Telkens als Big Thief in Nederland speelt, lijkt er iets aan de hand met de band. Bandleden die kwijt zijn (Into The Great Wide Open, EKKO), teksten die vergeten worden (Best Kept Secret), nu is afscheid genomen van bassist Max Oleartchik, die er vanaf het begin bij was.

Dat leek onvermijdelijk: conflicterende zienswijzen over de oorlog in Gaza, zo liet Lenker doorschemeren in een interview met Stereogum, betekende bijna het einde van de band. ‘The end of an era’, zei de band over het stoppen van de samenwerking met Oleartchik. ‘And the beginning of a new one.’

Enter Big Thiefs eerste Lowlandsoptreden, dat de band lijkt te gebruiken als try-out voor nieuwe liedjes én een nieuwe manier van spelen. Eerst denk je: een nieuwe bassist, oké, maar wat voegt een tweede drummer toe? Dan wordt duidelijk dat Big Thief niet alleen afscheid heeft genomen van de bassist, de band heeft ook afscheid genomen van de houtje-touwtje manier van spelen.


Het familiaire van de eerste vijf albums lijkt weg. Nu speelt de band helder en glimmend, als Sam Fender. En groter, als The War On Drugs. Masterpiece, VampireEmpire en een bizarre, bijna-stonerrock uitvoering van Dragon New Warm Mountainvlammen van het podium. Je gelooft even dat deze band de weg van Fontaines D.C. gaat nemen: als nieuwe generatie gitaarband doorgroeien naar de grootste zalen.

Maar dan wordt het optreden grimmig. Adrianne Lenker kijkt onrustig naar drummer James Krivchenia. Ze draait haar rug naar het publiek, hangt haar gitaar in de versterker tijdens een nerveuze solo in Not. Toonde Lenker zich eergisteren in de Antwerpse bossen nog ontspannen, die rust lijkt op Lowlands verdwenen.

Gitarist Buck Meek probeert contact met haar te zoeken, kijkt steeds met een zorgzame blik naar Lenker, maar ze kijkt niet terug. Er verschijnt een gezichtsuitdrukking op haar gezicht die wat aan de gelaatstrekking van Elliott Smith doet denken. Dit is ook Big Thief: als het grimmig wordt, gaat de band beter spelen.

In het middendeel van de set speelt de band een paar nieuwe liedjes zonder het rootsgevoel dat Big Thief altijd kenmerkte. Aan het eind sluiten ze juist af met de meest rootsy song tot nu toe, en misschien wel de mooiste van het hele optreden: Incomprehensible. Een traag en meeslepend liedje, een paar weken geleden door Lenker geschreven, met een schitterend Wilco-achtig refrein.

Na afloop van dit onpeilbare optreden hoop je vooral dat het nieuwe werk snel komt. Gezien de hoeveelheid nieuwe liedjes laat plaat zes laat vast niet lang op zich wachten. 

Voor OOR, live vanaf Lowlands. Foto door Arend Jan Hermsen.