Concert: de zeggenschap van Bill Callahan
Door de jaren heen heeft Bill Callahan, net als bijvoorbeeld Bonnie ‘Prince’ Billy en Damien Jurado, een ware cult-status verworven. Al bijna 25 jaar schrijft hij zijn eigen liedjes, waarbij zijn onvoorspelbaarheid en zijn cynische en poëtische teksten vaak worden geroemd. Aanvankelijk opereerde hij onder het alter ego Smog, maar sinds 2007 brengt hij materiaal uit onder zijn eigen naam. Ook het in september verschenen Dream River werd positief ontvangen en eindigde in menig jaarlijstje. Het brengt de 47-jarige Amerikaan voor het eerst in zijn carrière naar Paradiso.
Callahan is een artiest van de lange adem. Zijn liedjes worden nog altijd elke plaat beter. Ze lijken op het eerste gehoor misschien wat eenvoudig en leeg, maar niets is minder waar. De verrassende wendingen, rijke details en scherpe teksten vliegen je om de oren. Live worden deze ingenieuze luisterliedjes ingevuld door een band, die naast Callahan zelf bestaat uit een drummer, bassist en sologitarist. De kalme Callahan zit gedurende het optreden op een verhoging achter zijn band en is niet erg spraakzaam vanavond. Desondanks volgen er twee volle uren waarin veel materiaal van zijn laatste drie albums passeert.
Het optreden komt wat stroef op gang. In de nieuwe nummers ‘The Sing’ en het zowaar dansbare ‘Javelin Unlanding’ overstemt de gitaar de zang, maar wanneer het geluid wordt bijgesteld en het Smog-oudje ‘Our Anniversary’ voorbij komt wordt het duidelijk met wat voor band we hier te maken hebben. Een weergaloze en echte muzikantenband, waarbij het puur en alleen draait om de muziek. Nummers als ‘One Fine Morning’ en het gejaagde ‘America!’ krijgen lang uitgesponnen uitvoeringen waarin de ene solo na de andere komt, maar elke solo in dienst blijft van het liedje. Callahan en in het bijzonder sologitarist Matt Kinsey laten de gitaren op Wilco-achtige manier scheuren, knarsen en piepen wat zorgt voor spannende en intense vertolkingen van het songmateriaal.
Maar Callahan’s grootste kracht blijft zijn stem. Een rustgevend, warm en diep baritongeluid dat dikwijls tot op het bot gaat. Vol overgave worden nummers als ‘Ride My Arrow’ en ‘Spring’ vertolkt. Zijn stem heeft zoveel zeggingskracht dat je jezelf er klein door gaat voelen. Het ene moment klinkt hij zwoel en teder dan weer liefelijk en gemoedelijk. En dat alles zittend op een stoeltje. Een optreden zoals dit kunnen enkel de grotere artiesten geven.