Concert: Fever Ray herdefinieert wat popconcert kan zijn
In Paradiso hangen overal bordjes met een absurdistisch verzoek. Je mag alleen vooraan staan bij Fever Ray als je een vrouw bent, mits andere bezoekers over je heen kunnen kijken. Wat er op het podium gebeurd is absurder. Zes vrouwen: drie muzikanten, drie zangeressen. Eentje is een feminiene flamboyante diva, de ander stelt een masculiene bodybuilder voor. En dan heb je nog de genderneutrale Fever Ray, die geregeld bijna maniakaal staat te lachen op het podium. Ze ziet eruit als de kale Britney Spears, waarbij de make-up is gedaan door The Joker. Een personage die met piepende banden uit de bocht vliegt. Het overkomt de act niet. Karin zoekt de situatie, in alle wringende lelijkheid, bewust op. Wie het niet wist, weet het nu: bij Fever Ray valt iets te beleven.
Lazers. Rook. Flikkerende kamerlampen. Spookachtige silhouetten. Het zijn de verhalen over de vorige tour die Paradiso vanavond doen vullen. Die tour is alweer een hele poos terug. In de acht jaar die verstreken is Fever Ray, los van haar naam, radicaal veranderd. Muzikaal gaat ze met Plunge de diepte in, maar vooral ook conceptueel. Waar ze de vorige keer verschuilde in de rook, is ze nu duidelijk zichtbaar. Visueel een mindfuck, die precies voortborduurt op de lugubere sekte die in haar videoclips gevormd wordt. Doordracht is het zeker: de pijlen van Karin Dreijer zijn volop gericht op gender, seks en feminisme. Het politieke statement roepen live meer vragen dan antwoorden op. Dat is in dit geval behoorlijk krachtig; Fever Ray breekt hokjes, maar vult zelf niet teveel in. Dat moeten wij maar doen.
Ja, deze soms griezelige show had je als kind wakker gehouden, maar achter al het theater gaat stiekem een best gelikte popshow schuil. Lichtplan, verkleedpartijen, choreografie? Allemaal af te vinken van onze popchecklist. Wel is het allemaal excentrieker en absurder dan dat normaal het geval is. De choreografie speelt bijvoorbeeld in op sensualiteit. De drie zangeressen strelen elkaar op het podium en worden steeds intiemer. Het is een beetje ongemakkelijk om naar te kijken. Zien we dat goed? Zitten ze daar nou aan? Net als bij de Shaking The Habitual-tournee van The Knife maakt het weer veel tongen los. Onderschat dit heerlijk rare optreden niet. Karin is een duistere kunstenares die de grenzen opzoekt van wat een popconcert kan zijn.
Toch is het verrassend dat zo’n ontregelend concept gepaard gaat met vrij brave uitvoeringen van de liedjes. Goed zijn ze stuk voor stuk, maar niet ieder nummer evenaart de intensiteit op Plunge. Een plaat waarop Dreijer de eenheidsworst binnen de electropop creatief mijdt. Ook live vechten de percussie en synthesizers om een plek op de voorgrond, terwijl paniekerige zang Paradiso vult. Net wanneer complexiteit extase in de weg lijkt te staan, slaat de sfeer aan het eind toch over. Het naargeestige maakt plaats voor vreugde, mede dankzij sterke hooks blijven Triangle Walks en het genadeloos dansbare IDK About You uren in je hoofd hangen. To The Moon And Back wordt vanavond onthaald als de hit die nooit een hit gaat worden. Vrolijk stuitert de melodie door Paradiso. Karin kan haar lach opnieuw niet onderdrukken. Tijdens het derde couplet gaan haar vingers plagerig de lucht in. Het publiek balt de vuist en brult de cirkel rond: ‘I want to run my fingers up your pussy!’.