Concert: Massive Attack laat jarig Mezzanine tikken als een tijdbom
Hiep hiep! Taart voor de 21e verjaardag van Mezzanine. En wie jarig is trakteert. Toch verwacht je niet dat uitgerekend het mysterieuze Massive Attack is dat zich leent voor een nostalgische jubileumshow. Alleen op eigen condities, moet de groep gedacht hebben. De viering van het populaire Mezzanine in de AFAS Life is een compromis dat in niets, werkelijk op geen enkel vlak, aan een vreugdevol jubileum doet denken. En daarmee kan Massive Attack hun ongezellige meesterwerk geen grotere dienst bewijzen.
Bandbrein Robert Del Naja stelde de plaat namelijk uit, weigerde Madonna als gastvocalist en scheurde met Mezzanine de succesvolle oude bezetting in tweeën. Het resulteerde in een invloedrijke plaat (James Blake en Burial luisterden er goed naar) die weigert ouder te worden. Inmiddels is Mezzanine een dierbare plaat voor jong én oud, maar voor Massive Attack is de verjaardag meer een middel dat het doel heiligt. De band is boos op de wereld en zet de elf liedjes, door elkaar gehusseld en opnieuw geconstrueerd uit oorspronkelijke samples, in als een tijdbom. En eentje die secuur doortikt.
De show begint subtieler dan Mezzanine doet. Het geluid staat zacht en van een vlammende start is geen sprake. Toch is de onderhuidse spanning direct voelbaar. Terwijl de show tergend traag op gang komt wordt de temperatuur steeds wat warmer. Ondertussen lopen oorspronkelijke gastvocalisten Horace Andy en Elizabeth Fraser op en aan. Vooral de aanwezigheid van de laatste is uniek. Sinds het einde van Cocteau Twins uit 1997 stapte Fraser geleidelijk uit de schijnwerpers, maar ze verloor haar betoverende stem niet.
Terwijl de band langzaam op stoom komt en de warmte wat verder opvoert dromen we weg bij de stroperige basloopjes. Als er op het podium even weinig te zien valt laaien larger-then-life visuals op. Massive Attack laat het publiek niet ontsnappen aan de realiteit. Met beklemmende beelden neemt de groep duidelijk stelling. En die stellingname toont weinig vertrouwen in de mensheid. Zinloos vermaak wordt afgewisseld met zinloos geweld. The west tegenover the rest. Van kop tot staart eist de activistische boodschap zo behendig de aandacht.
Archiefbeelden worden afgewisseld met suggestieve beelden. Wanneer Trump door het hoofd wordt geschoten, is de temperatuur onhoudbaar. De bom barst in een onvermijdelijke apotheose. Massive Attack schroeft de intensiteit meesterlijk aan tijdens Angel, direct gevolg door het tijdloze Teardrop. De tracks klinken alsof je ze weer voor het eerst hoort. Geen spoortje magie uit vervlogen tijden, is nu ook het publiek duidelijk. Het slot is zwart. Gitzwart. De laatste noot van Group Four is nog niet aangeslagen of de band is verdwenen in de coulissen. Geen toegift, geen woord, geen zwaai, zelfs geen blik. “We are caught in an endless loop”, stuiptrekken de visuals nog. “Repeat. Repeat… repeat.”
BRON: OOR