Concert: Nick Cave is de intensiteit voorbij
Tijdens de toegift duikt Nick Cave het publiek in. Met een handgebaar wuift hij 17.000 mensen stil. Vervolgens verandert hij volwassen mannen in kinderen door ze uit te nodigen op het podium. Een jong knaapje kust de hand van Cave, een kale man met bierbuik danst euforisch aan zijn zijde. Dik een jaar geleden was het de vraag of hij überhaupt nog op tournee zou gaan. Nick Cave, de onaantastbare cultheld die in de jaren ’80 alles heeft gedaan wat god verbood en over al die zwartgallige onderwerpen schreef, werd zelf door het noodlot getroffen. Zijn zoontje Arthur sprong, onder invloed van lsd, van een klif in Brighton. Hij werd vijftien. Cave bleef stil, maar verwerkte zijn rouw op beeld (One More Time With Feelings) en in geluid (Skeleton Tree). Het brengt hem nu tot zijn grootste en intiemste show in Nederland ooit.
Zestig is de Australische veteraan inmiddels. Dat zie je: zijn gezicht is ingevallen en zijn gelaat wat slanker dan voorheen, maar hij heeft het uithoudingsvermogen van een twintiger. Als een roofdier opzoek naar een prooi, zo kun je zijn loopje in de Ziggo Dome het beste omschrijven. Cave zoekt vrijwel continu contact met zijn publiek, vooral voor het podium. Hij lacht niet, raakt je aan en lijkt dwars door je ziel te kijken. Het is bijna pastoraal, zonder een spoortje ironie, theatraal, maar volledig geloofwaardig. Deze man weet precies waar zijn kracht zit. Achttien nummers zingt hij in dezelfde toonhoogte, zonder dat het een minuut monotoon wordt. Het is ontroerend en wild. Bij Cave is vanavond alles in uitersten, maar de controle blijft. Tien kwartier lang.
Op voorhand vraag je jezelf af hoe die zeven pijnlijk intieme liedjes van Skeleton Tree gespeeld moeten worden. Dat weet het zeskoppige The Bad Seeds wel, die dienstbaar musiceren en doseren. Het is vooral knap dat ze aanzwellen en de dynamiek onder controle houden, zonder daarbij op de voorgrond te treden. I Need You verandert zo in de tranentrekker van de avond, terwijl de start van de avond met Jesus Alone en Anthrocene een allesbepalende, dreigende sfeer neerzet. Met Higgs Boson Blues en From Her To Eternity wordt doorgepakt. Dat leidt tot het hoogst explosieve Tupelo, maar als Jubilee Street na zes opbouwende minuten openbarst is Nick Cave de intensiteit al voorbij. De energie die vanavond vrijkomt is sensationeel, en zal voor menig bezoekers misschien niet meer overtroffen worden.
Dat weet regisseur Cave ook. Het publiek kan even bijkomen tijdens het weemoedige The Ship Song en Into My Arms. Als iets een hit is vanavond, dan is het deze. Een romantisch en warm gezongen liedje die mensen subtiel doet waggelen, knuffelen en fluisterzingen. Het is het enige momentje dat het publiek moet werken tijdens de reguliere set. De zaal blijft verder muisstil, terwijl Cave ze met karakteristieke vertelzang en meeslepende gebaren door zijn gevarieerde oeuvre neemt. Men kijkt met open mond, durft amper te klappen, laat staan te praten. Daarvoor is de sfeer te beklemmend, maar van het allermooiste zwart.
Het mafste: je wist op voorhand precies welke setlist je kon verwachten. Die is deze tour iedere avond nagenoeg hetzelfde, maar niet op de automatische piloot. Cave stort zijn ziel en zaligheid in zijn gevierde liedjes, laat zich ongegeneerd vereren en komt er glorieus mee weg ook. Hij heeft een blind vertrouwen in zijn fans, laat ze net zo dichtbij komen als hijzelf komt. Op deze schaal krijgt verder alleen Springsteen dat voor elkaar. Op een charmante verspreking in Red Right Hand na, klopt alles aan dit concert. Dan springen de zaallichten aan. Na afloop is iedereen stil. Weggeblazen. Vaders neem uw zonen mee. Geliefde sleep uw dierbaren mee. Nick Cave is misschien wel de grootste performer van zijn tijd.