Pinkpop: Coole Courtney Barnett hoort nergens helemaal bij 

Op Pinkpop zingt Courtney wat ze al jaren zingt: “It’s forty degrees and I feel like I’m dyyy-ing”. ‘Avant Gardener’ lijkt geschreven voor het heetste gedeelte van de heetste Pinkpop aller tijden. Hitte brengt Barnett niet van haar stuk. De authentieke liedschrijver werd 34 jaar geleden geboren in Australië en is duidelijk wat warmte gewend. Alle artiesten lijken na twee jaar corona ouder geworden, behalve Barnett. Met pret in de ogen zingt ze twaalf liedjes. Loom en relaxed. Vooral heel relaxed. Things Take Time, Take Time, noemde ze haar jongste plaat. En tijd neemt ze, bijna irritant, zo gecontroleerd onverschillig. En dan gebeurt er iets bijzonders.

Er zijn maar weinig mensen die dat vanmiddag zien. Halverwege het vorige decennium bracht Barnett een indie-hit uit. In 2017 verscheen een album met de verwante Kurt Vile. Daarna nam Barnett een dwarse afslag in de hoop een groter poppubliek aan te spreken. Met ingetogen, meer poppy middle-of-the-road liedjes verloor ze haar hippe imago enigszins. Het materiaal was te alternatief voor hitparades, te gelikt voor een alternatief publiek. In dat vacuüm verschijnt Barnett op Pinkpop. De tent is misschien voor één zesde gevuld. Dat lijkt te komen doordat (1) het in de tent nóg heter is dan buiten de tent, (2) Barnett moet concurreren met de immense populariteit van Chef’Special en (3) deze act geen budget heeft voor speciale effecten en vermaak. En als je geen confectiekanon tot je beschikking hebt hoor je er deze Pinkpop niet helemaal bij, zo lijkt het.   

Daar maalt Barnett niet om. Langere carrières gaan in golfbewegingen. En Barnett is duidelijk in ontwikkeling. Tijdens vorige Nederlandse festivalshows — bijvoorbeeld tijdens Lowlands en Down The Rabbit Hole — verloren Barnett en band zich in gruizig venijn. Barnett bleef trouw aan die groep, hoewel er nu een toetsenist is aangesloten — Stella Mozgawa, bekend van Warpaint! — die het geluid rijker maakt. Maar de slordigheid lijkt weg. En Barnett staat indrukwekkend comfortabel op het podium. Soms zwiert ze goedkeurend wat met haar linkshandige gitaar. Pinkpop leert Barnett kennen als een bescheiden en meervoudig talent: vocalist, gitarist en liedjesschrijver. En die liedjes zijn echt heel leuk. Soms lijken ze nietszeggend, maar altijd vol kleine observaties over de alledaagse dingen van het leven. 

Oud en nieuw materiaal mengt soepel. En dan is daar, na vijf nummers, ‘Turning Green’, de grote onbekende binnen haar speellijst, in een pompende discopunk-versie met koebel. Het neigt een beetje richting LCD Soundsystem en ontaard in een verhitte gitaarsolo. Vanaf dan wint Barnett Pinkpop voor zich. Mensen zwaaien mee op het ritme van het hilarisch mistroostige ‘Depreston’ en tijdens ‘History Eraser’ beginnen sommige mensen zelfs — fuck de hitte! — enthousiast te springen. Je kan niet alles krijgen wat je wil, zingt ze in ‘Pedestrian At Best’, haar eigen ‘Smells Like Teen Spirit’, waar een groep uitzinnig op reageert. Barnett hoort nergens helemaal bij, behalve bij de hoogtepunten van Pinkpop 2022.

Dit artikel verscheen eerder bij OOR.