De Wereld Draait Buiten: Vampire Weekend, Lianne La Havas & Parquet Courts
Dat de enige Nederlandse show van Vampire Weekend op De Wereld Draait Buiten plaats vindt mag opmerkelijk genoemd worden. De band bracht onlangs haar derde album Modern Vampires Of The City uit en ontving daarvoor wederom louter lof. Fans van de band zijn massaal op de Gashouder afgekomen en krijgen met een vijftiental nummers in een uur tijd waar voor hun geld. Live speelt de band de albums perfect na, wat bevestigt hoe goed de liedjes van de band in elkaar zitten. Blikvanger (en ijdeltuit) is frontman Ezra Koenig die zorgt voor een hoop jonge meisjes op de eerste rijen. Zijn karakteristieke stem haalt live moeiteloos alle hoge noten en songs als ‘A Punk’, ‘Unbelievers’ en ‘Cousins’ worden live onthaald als grote hits. Het nieuwe materiaal doet het live goed en de wat merkwaardige vervormde stemmen in ‘Diane Young’ en ‘Ya Hey’ blijven live prima overeind. Een smetje op het optreden is dat het langzamere ‘Step’ al vroeg in de set voorbij komt en de vaart even uit het optreden haalt. Dat mag niet verhullen dat Vampire Weekend ook op het podium een klasse apart is en definitief een grote band genoemd mag worden.
Veel jongens en meisjes spoedden zich naar de bloedmooie Lianne La Havas een. Het publiek heeft ze met de solo-opener ‘No Room For Doubt’ direct in haar greep. La Havas is goed bij stem en heeft haar liedjes mooi weten te vertalen naar de grotere podia. Tedere luisterliedjes als ‘Elusive’, ‘Au Cinema’ en de pianoballad ‘Gone’ zorgen voor kippenvel en het publiek luistert met ingehouden adem toe. Bij de meer up tempo nummers klapt en zingt men mee als dit gevraagd wordt en joelt het publiek haar liefdevol toe. Toch wordt het door de voorbijlopende festivalganger nergens zo doodstil als het in de Effenaar wel was. Storend? Nee. La Havas lijkt overal mee weg te komen. Maar dit betekent niet dat ze ook tegen heilige huisjes moet gaan schoppen. Halverwege de set komt een gedurfde cover van Radiohead’s ‘Weird Fishes’ voorbij. Wellicht als eerbetoon aan Thom Yorke, die op hetzelfde moment met zijn supergroep Atoms For Peace ook in Amsterdam speelt, maar de vertolking schiet helaas haar doel voorbij.
Met Parquet Courts uit Brooklyn lijkt het publiek minder te kunnen. De stoned-ogende band begint in dezelfde opstelling (bas tussen de twee gitaristen in) als Mozes And The Firstborn, en opent zonder poespas met snoeiharde en agressieve noisepunk . Het geheel rammelt en wordt gebracht op b-instrumenten. Dynamiek heeft de muziek zeker, maar het Transformatorhuis loopt wel steeds leger. Naarmate de set vordert komen er melodieuzere liedjes voorbij, zoals het aanstekelijke ‘Borrowed Time’ en ‘She’s Rolling’ met lang uitgesponnen psychedelisch gitaarwerk in de trant van Sonic Youth en Pavement. De band verlaat zonder iets te zeggen het podium en laat ons ietwat bevreemd maar geïmponeerd achter.