Interview: Het kinderlijk plezier van Metronomy: “Muziek moet altijd leuk zijn”

Metronomy gaat alweer een hele tijd mee. Wie de groep volgt weet dat het een betrouwbare band is. Om de twee à drie jaar ligt er een nieuwe plaat op de plank. Deze keer was architect van de band Joseph Mount gul: Metronomy Forever is met zeventien liedjes een feest voor het oor. “Als ik een plaat maak denk ik niet na”, lacht Joseph Mount in Amsterdam. “Ik analyseer niets, totdat ik interviews ga geven.”

Muziek speelt vanzelfsprekend een grote rol in het leven van Joseph Mount. Als hij geen Metronomy-liedjes in elkaar zet, werkt hij voor anderen. En de namen met wie Mount zich omringt, worden steeds bekender: recentelijk werkte hij onder meer met Jessie Ware, Dua Lipa en Robyn. Op nieuwe Metronomy-liedjes als ‘Lying Low’ en ‘The Light’ is de sound van Honey te herkennen, Robyn’s waanzinnig klinkende comeback plaat met een stukgelopen liefde als rode draad. Ironisch genoeg was het Robyn’s ex-vriend, die gast waar Honey over gaat, groot fan van Metronomy. Hij wees de Zweedse zangeres op het Britse collectief. “Robyn zocht contact met me. Ze wilde afspreken voor een diner in Parijs, waar ze een paar dagen verbleef. Toen vroeg ze plotseling, out of the blue, of ik haar volgende album wilde produceren. Ik was overweldigd, maar hoorde vervolgens zes maanden niks meer. Ik dacht niet dat er nog iets zou gaan gebeuren, maar we werkten uiteindelijk jaren aan de plaat.”

“Robyn worstelde met hele persoonlijke dingen”, vervolgt Mount. “Iedere keer dacht ik: ik kan dit niet. Het was een langzaam creatieproces, dat veel langer duurde dan ik meestal aan Metronomy-materiaal werk. Als producer zijn er maar twee mogelijkheden: of je forceert om op jouw manier te werken of je zoekt samen een compromis. Robyn is een perfectionist, ze wilde the right record maken. Ik heb die ambitie minder. Honey was een lastige plaat om te maken, maar ik ben blij dat ik haar kon begeleiden en de uitdaging ben aangegaan.”

Als bandleider van Metronomy neemt Mount een andere rol aan. “Mijn baan als producer is om iemand zelfvertrouwen te geven. Maar mijn bandleden hoef ik geen vertrouwen meer te geven. Op een gegeven moment weet je dat mensen je muziek leuk vinden, die onzekerheid valt dan weg. Het is min of meer een feit dat mensen ons tegenwoordig leuk vinden. We zijn niet extreem zelfverzekerd, maar we voelen wel de waardering die de band krijgt.”

Die zelfverzekerdheid valt op bij het beluisteren van het gevarieerde Metronomy Forever, zeker wanneer je de de plaat vergelijkt met debuut Pip Paine. “Ik ben nu gelukkiger dan toen ik 25 was. Ik heb kinderen, een leuke relatie en mijn droombaan. Toch houd ik nog steeds van mijn eerste plaat. Ik zou willen dat ik langer instrumentale muziek had gemaakt. Elvis Costello vertelde ooit dat je je hele leven hebt voor je debuutplaat, en maar zes maanden voor je tweede. Voor mij werkte het andersom. Ik had het gevoel dat ik géén tijd had voor mijn eerste plaat.”

In zijn jeugd drumde Joseph Mount veel, toch is het bespelen van een instrument volgens hem geen voorwaarde voor een succesvol muzikantenbestaan. “Drums zijn niet belangrijk. Je slaat erop en het klinkt zoals drums klinken. Muziek maken gaat vooral over een verbeelding hebben. Dat helpt ook bij de muziekvideo’s die we maken. Die regisseer ik tegenwoordig zelf, en er zijn veel parallellen tussen video en geluid. Verbeelding is een groter talent dan het bespelen van een instrument. Je kunt pianoles nemen, net zoals je tennisles kunt nemen. Iedereen kan het leren, maar om iets op een creatieve manier te doen moet je vooral voorstellingsvermogen hebben.”

De eerste Metronomy-video zonder ironische ondertoon moet Mount nog maken. “Humor is een doel op zich. Niemand wil iets kijken dat alleen serieus of verdrietig is. Natuurlijk moeten we lachen om onze eigen video’s. Muziek werkt hetzelfde: muziek moet altijd op een bepaalde manier leuk zijn, daar is muziek voor gemaakt. Het grappigste aan Metronomy Forever is denk ik ‘Upset My Girlfriend’, waarin een drummer uit de band gezet wordt omdat hij te snel speelt. There you go!”

Het past goed bij Metronomy, een band in twintig jaar geen greintje aan jeugdige ondeugendheid heeft ingeboet. “Als je een huis bouwt, dan moet de fundering perfect zijn. Een vliegtuig moet perfect in elkaar zitten. Als muzikant hoef je niet perfectionistisch te zijn. Voor muzikanten is dat een keuze, en ik heb ervoor gekozen om geen perfectionist te zijn. Binnen imperfectie kun je namelijk speciale dingen vinden. Dat zijn de dingen waar ik trots op ben.”

Mount denkt even na. “Ik houd niet van het concept ‘perfect’. Perfect bestaat in de wiskunde en in de wetenschap. Je blijft een mens en mensen zijn per definitie imperfect. Kijk maar hoe de wereld er nu uitziet. Als je luistert naar perfecte platen, platen die anderen ten out of ten reviews geven, zegt je instinct dat het perfect moet zijn. Neem Kendrick’s To Pimp A Butterly. Die plaat is ook imperfect. Als ik lang en goed luister hoor ik te veel trompetten.”

Een mooie gedachte, maar wanneer wist Mount dan dat Metronomy Forever goed genoeg was om uit te brengen? “Dat laat ik altijd van mijn label afhangen. Ik gaf ze 23 liedjes en daarna gingen we evalueren. Uiteindelijk werden er 17 liedjes uitgekozen. Dat vond ik prima. Als ik creëer heb ik een deadline nodig. Je kunt namelijk eindeloos werken aan een plaat. Het is nooit af, maar met eindeloos sleutelen wordt het er niet beter op. Wanneer artiesten té lang wachten verliezen mensen hun interesse. Tenzij je Robyn bent. Ze heeft een een extreem eigen stijl. Mijn grootste bijdrage aan Honey is dat Robyn imperfect werd.”

“Heb ik een ego? Uuuhm… yes! Mijn ego is relatief klein, hoor. Ik heb veel jonge muzikanten ontmoet met ego’s. Je weet dan dat ze het niet gaan maken. Je kunt niet onbeleefd zijn en verwachten dat je succesvol wordt. One of the most rock ‘n’ roll experiences I’ve ever had was in São Paulo… We speelden op dezelfde dag als vrienden van ons, The Killers. We werden uitgenodigd om drankjes te doen in een hotel en ze waren met… Liam Gallagher. Zijn publieke ego is een act. Hij was totally nice. Ik denk dat je in het leven nergens komt zonder aardig en bescheiden te zijn.”

“Ik ben zelfverzekerd over wat ik doe en hoe belangrijk het is. Muziek is niet belangrijk en daarom is het waanzinnig belangrijk. In de persoonlijke vorming van mensen kan muziek een grote rol spelen. En de muziek die tot je spreekt, die je aan het dansen krijgt, hoeft niet eens goed te zijn. Het kan werkelijk alle muziek zijn. Muziek hoeft niet intellectueel benaderd te worden. Ik houd er écht van als mensen niet van muziek houden. Muziek kan alles zijn waar je voor leeft. Maar voor anderen betekent muziek niks, en dat is ook prima.”

Metronomy Forever gaat zo over van alles en nog wat, maar plezier is het hoofdthema. Sex emoji’s, dakterrassen en ijssmaken. “Op een gegeven moment was er toch overal de smaak karamel met zeezout? Op dat moment dacht ik: hey, hier moet een nummer over geschreven worden! Ken je het nummer ‘The King of Rock ‘N’ Roll’? In het refrein zingt Prefab Sprout over hot dog en jumping frog. Het zijn woorden die goed samen klinken, net als Salted Caramel Ice Cream. Mijn favoriete smaak is trouwens chocola.”

Zonder zijn kinderen had Metronomy Forever niet geklonken als Metronomy Forever. “Met deze plaat ontdekte ik opnieuw om te genieten van wat er op mijn pad komt. Ik verloor me in het proces, zonder me zorgen te maken over de plaat. Ik heb het hier ook met mijn band en vrouw over gehad: kinderen kun je alleen waarderen als kinderen. Met onze eerste kind dacht ik damn, wanneer gaat ‘ie slapen?! Soms wilde ik dat ik meer genoten had. Daarom besloot ik: ik leef voor de fucking ride, niet voor het eindproces. Je kan het verder trekken: als je het proces niet waardeert, gooi je je leven weg. The most stupid things that you read on Instagram are actually true. It is not about the destination, it’s about the journey.”

Dit artikel verscheen eerder op Front.