Interview: Whitney op wereldtournee om uit te zieken

Max en Julien kregen slapeloze nachten door vrolijke tweede plaat

“OH MY GOD! Who send you the publishing sheets for the record?!” Julien Ehrlich slaat zijn handen beschaamd voor zijn ogen, om vervolgens de schaamte weg te lachen. “Dude, that is… a HUGE mistake” lacht Max Kakacek. “I think it’s funny”. Als de sheets, die niet voor mijn ogen bedoeld waren, één ding duidelijk maken, dan is het dat Whitney de band is van Julien en Max. Het duo maakt zich hier, op een zonnige dag in Amsterdam, klaar voor de release van Forever Turned Around, de klassieke moeilijke tweede, waar de band slapeloze nachten van kreeg.

Jongetjes waren Max en Julien nog, toen ze in 2016 plotseling wereldwijd gebombardeerd werden tot een van de interessantste indiebands van het moment. Eentje met een reputatie, bovendien. Max vertelt lachend dat hij op het End Of The Road festival werd opgepakt door de security omdat hij aangezien werd als dealer, Julien prijst even later heroïne als een geweldige drug. Dat klinkt misschien wild, maar in werkelijkheid zijn het twee lieve en gevoelige jongens. 

“Max is verantwoordelijk onverantwoordelijk”, lacht Julien met een biertje in de hand. “Ik prijs hem, maar zoals ik Max omschrijf, zo zou ik mijzelf ook omschrijven. We trekken zoveel met elkaar op dat we bijna dezelfde persoon zijn geworden”. Max en Julien lijken inderdaad op elkaar. Beide dragen een houthakkersblouse, een oorringetje en een hippe, nerdy bril. Ze maken elkaars zinnen af. Max en Julien zijn niet alleen beste vrienden met dezelfde baan, ze woonde ook al lange tijd in hetzelfde huis. 

Max: “Ik voel me een stomkop, maar ik weet niet zo goed wie wie is. Op dit moment is het vreemd om Julien te omschrijven, omdat we zoveel met elkaar optrekken dat we bijna dezelfde persoon zijn geworden. Je vraagt mij eigenlijk om mijzelf te omschrijven. Alsof ik in de spiegel kijk.”
Max: “Vlak voor we Forever Turned Around gingen opnemen woonden we nog samen, maar we leven nu met onze partners. We leefden en werkten samen op dezelfde plek. Op een gegeven moment kun je niet meer ontsnappen aan waar je mee bezig bent. Het was moeilijk om niet aan onze muziek te denken.”
Julien: “Nu we wat ouder worden vinden we het prima om onze eigen ruimte te hebben, maar we kunnen altijd bij elkaar over vloer komen.”

Daar heeft Light Upon The Lake, misschien wel de zomerse indiesoundtrack van 2016, weinig aan veranderd. Het was een plaat waar liefhebbers als een blok voor vielen – zelfs Elton John werd fan (“he listens to a lot of new music, man”). Nadat de band het eerste nummer online deelde, ontstond er vrijwel direct een hype. 

Julien: “Het was een geinige ervaring. Terugkijkend waren we nog wel erg jong. Toen 23, nu 27. We probeerden alles onder controle te houden, maar succes heeft altijd een keerzijde. En die was onmiddellijk voelbaar. Tegen het einde van het lange Light Upon The Lake hoofdstuk worstelden we allebei met angst en depressie. Alles kwam wel heel dichtbij.”
Max: “Vanaf het moment dat Light Upon The Lake uitkwam waren we constant onderweg, constant op tournee. Dat is nu anders. Nu kunnen we af en toe het internet checken.”
Julien: “Ja, we hadden geen idee hoe mensen over onze muziek dachten. Tenzij we op het podium stonden, en we mensen voor onze neus op ons zagen reageren. Dat was soms verwoestend.”
Max: “Het internet is een rare plek. Het is verwarrend. Iedereen heeft een mening. Daardoor is het soms lastig te bepalen of mensen onze muziek nu wel echt leuk vinden of niet”
Julien: “Ik raad iedereen aan om dromen na te jagen en het werk te doen wat je het liefste doet. Wij betaalden een prijs voor het fanatieke touren, maar dat is geen reden om te klagen. We realiseerden onze wens om onze muziek over heel de wereld te laten horen. Als mensen er naar willen luisteren, moet je dat natuurlijk met beide handen aangrijpen.”

Die tegenstelling tussen euforie en angst vormt de basis voor Forever Turned Around. Toch maakt de band geen sombere indruk. De tweede heeft even tijd nodig gehad, maar uiteindelijk is het de plaat geworden waarvan je hoopte dat Whitney ‘m maakte. En nu de plaat op de plank ligt zijn de sombere gevoelens ook naar de achtergrond verdwenen. 

Max: “Voor dit interview belde ik met mijn ouders. Het is fijn om in Europa te zijn. Ik weet dat het voorspelbaar klinkt, maar ik voel het echt zo; winters in Chicago zijn heftig, het is makkelijk om in een betere mood te komen als je je op een betere plek bevind.” 
Julien: “Ik ben helemaal klaar met Chicago en de winters daar.”
Max: “De winters duren echt te lang. Het begint met sneeuwen in november en in maart sneeuwt het nog steeds.” 
Julien: “De winter duurt de helft van het jaar. Op dit moment is het te extreem voor me”.
Max: “In februari is het altijd twee weken min tien. Je kan dan niet naar buiten.”
Julien: “Je hoort een bepaalde rusteloosheid in onze muziek… Wát?”
Max: “Hihi, weet je nog? Die dag dat we in de kelder wilden opnemen en de verwarming het begeven had? Het was minimaal min tien… We moesten de sessie afbreken. We konden onze handen niet gebruiken, zo koud was het. Ik heb de hele dag tv gekeken.”
Julien: “Ik maakte soep met mijn partner. It was one of our only days off!”

Light Upon The Lake was een breakup plaat. De relaties van Max en Julien doofden, vrijwel op hetzelfde moment, als een nachtkaars uit. De gebroken harten definieerden het geluid van Whitney. Zomerse melodieën, melancholische teksten. Toch worden zinnen als I can’t sleep alone when you’re on my mind tijdens shows euforisch meegezongen. Hoog ook, want Julien zingt vooralsnog alleen in falsetto. Zijn charmant fragiele stemgeluid wordt op Forever Turned Around aangevuld met prachtige arrangementen. Hoewel Max en Julien geen vrijgezel meer zijn, blijven gevoelens van verlies de tweede Whitney plaat definiëren.

Max: “Ik heb een solide relatie nu. We zagen elkaar tijdens de Light Upon The Lake opnames heel veel; onze levens waren zo hectisch dat we geen ruimte hadden voor relaties.”
Julien: “Het was een grappige periode. Tijdens onze hele wereldtournee waren we eigelijk aan het uitzieken. Nu heb ik een relatie met iemand die ik ook al die tijd kende. We zijn zeker voorbij de honeymoon en golden days periode. Als je voorbij die fase komt worden relaties pas echt serieus. Het is stabiele basis, het gaat goed.”

Je hoort het niet op de platen, maar in interviews doet Whitney steeds een boekje open over de stress die ervaren wordt bij het maken van platen. Was Forever Turned Around, voor veel bands de gevreesde tweede plaat, net zo stressvol als het debuut? 

Max: “Platen in general zijn stressvol om te maken.”
Julien: “Forever Turned Around was way more stressful to make. It’s the follow-up.”
Max: “Stress hoeft overigens niet negatief te zijn. Als je geen stress voelt bij werken is dat ook niet goed denk ik. Je moet veel geven voor datgene wat je aan het maken bent… Tijdens het schrijven werken we niet met een script, daardoor slaan we zijpaden in en dat levert ook weer stress op omdat je het eindresultaat uit het oog kunt verliezen.”
Julien: “Op een gegeven moment kregen we stressdromen omdat de harde schijven waar alle liedjes op stonden leken te crashen. Die dromen leken bijna op paranoïde burn-out verschijnselen.”
Max: We werkten elke dag van elf uur ’s ochtends tot negen uur ’s avonds. Elke ochtend zagen we elkaar vanwege de opnames. Vaak kwamen we tot de conclusie dat we over hetzelfde liedje gedroomd hadden. We lieten de liedjes niet los als we gingen slapen. Het was het enige dat ertoe deed op dat moment.” 
Julien: “Hahaha.”
Max: “Je wordt wakker en haat jezelf omdat je niet kan dromen over iets stompzinnigs als spelen in de NBA ofzo”.  
Julien: “I dream about that all the time, bro! We zijn geobsedeerd door basketbal. Ik lees en praat er zoveel over dat het in mijn slaap terug komt. Ik luister naar podcasts als ik ga rennen.”
Max: “It’s an old man thing. Weird, we zijn pas 27. Als ik mijn wekker in Amsterdam om 4 uur in de nacht moest zetten om de finale van NBA te kunnen zien, had ik het gedaan.”

Het titelnummer, Forever Turned Around, klinkt alsof je in een stressdroom zit. Doordat de melodie steeds herhaald wordt vervaagt het besef van tijd. De tweede plaat verschilt vooral van de eerste in focus. Er lijkt minder gelet op liedjes, en meer op een vollere sound.  

Julien: “Toen de plaat eindelijk af was hoorden we een meer gebalanceerde plaat. De liedjes leunen op elkaar en vormen een eenheid. Ik denk dat de titeltrack mijn favoriete nummer is dat we geschreven hebben met Whitney.”
Max: “Ik heb geprobeerd om niet teveel naar onze plaat te luisteren. Je luistert er zo lang naar dat je afstand nodig hebt. Ik wil de connectie weer voelen. Drie weken geleden hebben we een testpersing ontvangen. Dat hebben we gevierd met een feest waarbij veel vrienden gezamenlijk kwamen luisteren.”
Julien: “Er hing een positieve sfeer. De plaat moet mensen uiteindelijk ook vrolijk maken. We zijn als band nog niet klaar om een volledig verdrietige Whitney plaat te maken. Misschien wordt onze derde plaat zo. We hebben serieus overwogen om alles wat Whitney Whitney maakt overboord te gooien, het is maar een idee. Op Forever Turned Around hebben we dezelfde middelen gebruikt als voor Light Upon The Lake. Voor de volgende willen we anders gaan kijken.”
Max: “We hopen dat mensen die Light Upon The Lake waardeerden, deze plaat net zo zullen waarderen. Deze plaat kan meer groeien bij mensen. Het was niet de intentie om een meer gedetailleerde plaat te schrijven, maar het is wel gebeurd.”
Julien: “Het houdt mensen in ieder geval zoet tot de volgende plaat. Er is een hoop meer te ontdekken. Er zijn inderdaad meer lagen.” 

Voor Julien en Max elkaar vonden in Whitney deden ze ervaring op in andere bands. Julien drumde in Unknown Mortal Orchestra, Max speelde gitaar in Smith Westerns. Twee bandjes die ook flink wat buzz veroorzaakten. Is er nog contact met de oude moederschepen?

Julien: “Toevallig hebben we Smith Westerns een aantal dagen geleden nog gezien.”
Max: “Ja, ik kreeg een berichtje van Cullen. Het was heel laat. En we werden heel dronken, haha.”
Julien: “Ik heb Ruben van Unknown Mortal Orchestra al een paar jaar niet meer gezien. Ik was 18 toen ik bij hem drumde. Ik ben eigenlijk vrij blij dat ik niet in een band zat met andere achttienjarigen, destijds. Anders had ik ongetwijfeld veel stomme dingen gedaan.”
Max: “Zoals ik, haha!”
Julien: “Ja en nee, jij deed geen dingen die zó dom waren. Ik heb veel bandjes hun carrières zien verpesten. Als je niemand hebt om tegen op te kijken heb je ook geen gids op tour. Daarmee wil ik niet suggereren dat Unknown Mortal Orchestra een soort mentor voor mij was, maar die gasten namen wel onbewust een voorbeeldfunctie voor mij aan.”
Max: “Als je jong bent denk je niet over alles even goed na. Het was goed dat Smith Westerns geen sterke social media aanwezigheid hadden, want we zeiden reaaaaally dumb things. 
Julien: “First instinct…”
Max: “… is not always you’re best instinct. Je maakt veel grappen waarvan je denkt dat ze hilarisch zijn, maar zo komen ze niet over waardoor je een eikel lijkt.”
Julien: Haha zeker rondom Chicago had jij… nou, misschien geen slechte reputatie… maar zeker wel één reputatie…” 
Max: “Dat kwam gewoon door de band waar ik in zat…” 
Julien: “Ja, maar het kostte toch zeker een aantal Whitney jaren voordat mensen realiseren dat wij geen total shitheads waren”. 

Ze presenteerde Whitney zich aanvankelijk wel. Op de allereerst Whitney persdag, ook hier in Amsterdam, waren de twee – semi per ongelijk – zwaar aan de drugs. 

Max: “HA.”
Julien: “Oh my god.”
Max: “Was it in the articles?”
Julien: “Hóly shit”. 
Max: “really?”
Julien: “Ik weet niet of we paddenstoelen genomen hadden, maar wel speed…”
Max:  “Was it IN the articles?”
Julien: “Iemand bij Subbacultcha gaf het aan ons. Toen was het een engel, maar achteraf was hij meer een duivel. We keken een videointerview terug en…”
Max: … we just looked fucked-up”
Julien: “Hó-ly shit”.
Max: “Haha, we dachten echt dat we sneaky waren, maar het lag er zo duidelijk bovenop. Het was de eerste keer dat we op een perstrip waren en we hadden een jetlag. Daarom gaf hij speed.” 
Julien: “We waren er maar half bij de vorige keer. We gaven erg zweverige antwoorden. Vertel. Deden we het vandaag beter?”

Foto’s door Cheong Park.

Forever Turned Around verschijnt 30 augustus. Whitney speelt 18 november in Paradiso.