Er was bijna geen tweede Kelly Lee Owens-album geweest. Nadat de Welshe producer, met haar interessante debuut onder de arm, drie jaar lang de wereld over was geweest, was Owens leeg. Op. Er was geen energie meer over. Haar creativiteit stopte. Na een onzekere periode, waarin Owens twijfelde of ze de moed had om een tweede plaat te maken, keert ze vandaag als herboren terug.

In dezelfde week dat ze haar 33ste verjaardag viert, verschijnt Inner Song. De titel verwijst naar de openhartige reflectie in de liedjes: “2020 gaat voor mij het jaar worden van ‘de waarheid’. De enige verplichting die ik mijzelf oplegde was de waarheid vertellen.” Via Zoom vertelt Owens even dankbaar als kwetsbaar over haar nieuwe hoofdstuk.

We leven in gekke tijden. Het coronavirus beheerst, in oplopende intensiteit, het wereldnieuws. Het zijn onzekere tijden, bovendien, waarbij de muziekwereld extra hard getroffen wordt. Deze zomer ging geen festival door en voor het nachtleven in clubs is er nog geen perspectief. Kelly Lee Owens vertelt hoe ze plotseling zestig tot zeventig van haar inkomen zag verdwijnen. “Ik ben geen slachtoffer. Op een bepaalde manier is het een eer. Tijdens deze pandemie zie ik mensen emotioneel open en rauw worden. We ontvangen meer omdat we lang niet zo kwetsbaar zijn geweest. Om ons heen is veel fysieke dood, maar ook veel ego dood. Het is een gezonde en belangrijke ontwikkeling voor ons. Dingen moeten eerst doodgaan om herboren te worden.”

Owens was deze zomer in London, waar ze nu elf jaar woonachtig is. Net als vele anderen is Owens deze zomer vooral thuis te vinden, in de kamer waar haar albumhoezen ook geschoten zijn. Inner Song was net aangekondigd toen de corona-bom ontplofte. Met een bizar lege agenda en een uitgestelde plaat als gevolg stortte Owens zich maar op andere projecten, om toch een constructieve bijdrage in de muziekwereld te kunnen leveren. “Ik ben bezig met how-to–talks en Q&A’s: een soort mentor-ding, virtueel kan het prima doorgaan. Ik word er beter in omdat ik eerlijk ben. Ik vertel geen sprookjes. Ik zeg tegen mensen “als je mijn werk gaat doen heb je niet veel geld en zo kun je toch overleven”. Ik adviseer beginnende muzikanten om geen contracten te tekenen waar ze niet blij mee zijn. Als je een contract tekent kan dat je creatieve vrijheid erg beperken. Muziek gaat juist om creatieve vrijheid. Mensen moeten kennis vergaren waarvan de industrie niet weet dat ze die kennis bezitten.”

Het is midden augustus als we elkaar spreken, tijdens een historisch lange hittegolf. ”Een beetje hitte vind ik niet erg. Ik ben gewend dat het in Wales behoorlijk koud kan zijn, maar dit was een beetje teveel.” Owens kijkt even naar haar haar, terwijl ze een moeilijk gezicht trekt. Een fotoshoot in de regen kwam als een welkome afwisseling na de deprimerende warmte. “Ik vond het schokkend om te zien dat de temperatuur zo lang zo hoog bleef. De hitte is duidelijk gekoppeld aan klimaatopwarming en het laat zien waar we zijn op deze planeet.” Zonder ernaar te vragen komen we te spreken over één van de grote overkoepelende thema’s op Inner Song. “Ik wilde graag stevige dance-tracks maken, maar niet alleen dat. In de maatschappij hebben we continu het gesprek over klimaatopwarming. Met Melt! wilde ik dit gesprek ook hebben met mensen op de dansvloer. Dit is gaande, de klimaatverandering gebeurt, om ons heen, continu. Daar zing ik ook over: ‘While you sleep, while you breathe’.”

Op Inner Song laat Owens de natuur letterlijk meespelen. In verschillende tracks hoor je dat terug. “Natuur spreekt letterlijk voor zichzelf met de geluiden die ze maakt.” Owens verdwijnt even uit beeld om haar opnameapparatuur erbij te pakken. “Dit is een condensator-microfoon, je kunt hem zo in je telefoon pluggen! Hij is niet zwaar en niet licht, waardoor je hem overal mee naartoe kan nemen. Ik gebruik de geluiden die ik opneem vooral voor texturen en lagen. Het zijn kleine dingetjes. Ik maak graag gebruik van mijn eigen samples, maar het zou enorm hypocriet zijn om ergens naartoe te vliegen om een smeltende ijsberg op te nemen! Voor ‘Melt!’ ging ik online op zoek naar samples van smeltende ijskappen en mensen die skaten op dun ijs. Dat vond ik een representatie van waar we nu staan als mensheid.”

Naast een gastrol voor de natuur, draagt John Cale, half zingend, half pratend, een gedicht voor op haar plaat. De Velvet Underground-muzikant en protopunk-producer zingt in het Welsh, een taal waar hij mee opgeroeide. “We zijn beiden Welsh. John Cale zit in een fase waarin hij meer wilde werken met Welshe muzikanten. Ik denk dat dit zijn manier was om meer te verbinden met zijn wortels. Ik denk dat je, naarmate je ouder wordt, meer connectie zoekt met waar je geboren bent. Toen ik de instrumentale basis voor Corner Of My Sky schreef hoorde ik de stem van John Cale. Het paste: Cale heeft een echte vertelstem en komt uit Wales. Toen ik hem vroeg om wat woorden in het Welsh te zingen vertelde hij dat in twintig jaar niet gedaan te hebben.”

Inner Song opent met een liedje van een ander: Arpeggi, van Radioheads In Rainbows. Toevallig was hetzelfde liedje vorige maand te vinden op het nieuwe album van Lianne La Havas. “Ik hoorde het! Lianne’s stem is verbazingwekkend prachtig. Ik probeerde ook zang toe te voegen, maar het werkte niet zo goed. Lianne deed dat gelukkig wel. Een liedje heeft zoveel levens. Het is niet enkel besteed aan de mensen die het schreven. Iedere band mag zich gevleid voelen als iemand een cover of nieuwe interpretatie wil maken. Ik zou nooit iemand willen beperken om een nummer te coveren. Ik weet niet of Radiohead het gehoord heeft. We hebben hetzelfde management waardoor ik denk dat het bij ze terecht zal komen. Dat maakt mij bang, omdat Thom Yorke misschien een beetje gemeen is en het mogelijk niet leuk vindt. Dat is oké. Ik vind het tof. Deze mentaliteit beschermt mij als een artiest. You have to love your shit. If you don’t love it, how the fuck can you expect anyone else to love it?”

Inner Song is een fascinerend album geworden. Dromerig, net als haar eerste, maar ook activistisch en kwetsbaar, in tegenstelling tot haar eerste. Waar je op Owens’ debuut soms wat aarzeling hoorde, gaan op deze opvolger alle remmen los. “Ik bleef maar kansen krijgen om mijn plaat te promoten. Ik mocht op tournee met Jon Hopkins en ik mocht Björk en St. Vincent remixen. Al die dingen kwamen voorbij en ik bleef maar ‘ja’ zeggen omdat ik dacht ‘dit kan ieder moment eindigen’. Ik doe lang niet meer alleen liveshows. De laatste drie jaar heb ik vooral veel gedraaid als dj en daar, op dat podium, ging ik beter begrijpen wat het publiek leuk vindt. Maar ik maak vooral de muziek die ik zelf leuk vindt. Door te vertrouwen op mijzelf hoop ik ook dieper te verbinden met anderen. Het maakt het dieper en puurder.”

Als je voor het eerst naar Inner Song luistert valt het zelfverzekerde geluid op. Bij vlagen klinkt de plaat opzwepend dansbaar, alsof je plots in een nachtclub staat, maar Inner Song heeft meerdere gezichten. Bij aandachtiger luisteren valt ook het reflectieve karakter van de liedjes op. “Er is veel gebeurd. Zonder in teveel details te treden, dat zit verstopt in de liedjes zelf, heb ik veel verlies meegemaakt. Het grootste verlies, was het verlies van mijzelf. Dat was doodeng. En moeilijk om van te herstellen. Ik heb veel ‘innerlijk werk’ gedaan, daar komt ook de titel vandaan: Inner Song. Alle mensen maken momenten van vervreemding mee. Sommige momenten voelen alsof je compleet veranderd bent. Voor altijd.”

Kelly Lee Owens praat serieus over wat ze meemaakt en kiest haar woorden voorzichtig. Ze klinkt kwetsbaar en houdt, bijvoorbeeld bij deze uitspraken, haar ogen gesloten: “Ik had geen energie meer. Wanneer de creativiteit van een creatief persoon stopt, raak je gedeprimeerd. Het is lastig om te accepteren waar je staat. De persoon die ik wilde worden, moest ik niet forceren, maar ik moest leren begrijpen hoe ik hier terecht was gekomen. Als mensheid vergeten we dat er in het leven niet één dood is, maar dat iemand verschillende keren dood kan gaan. Emotioneel, bijvoorbeeld, maar ook fysiek en geestelijk. Gelukkig is er ook altijd wedergeboorte. We vergeten die wedergeboortes vaak. In relaties en in onszelf. Ik denk dat we meer moeten focussen op de wedergeboorte, als maatschappij zitten we nu ook in een fase van wedergeboorte.”

Owens laat een stilte vallen en opent haar ogen weer. Ik vraag haar of de Kelly Lee Owens van het debuut uit 2017 nog bestaat. “Je raakt nooit je hele persoon kwijt, maar je verliest elementen van jezelf tijdens het leven. Als je in de spiegel kijkt gaat het niet om rouwen, maar om groeien. Als mens. Ik vind mensen moedig die zichzelf onder ogen durven te zien. Daar bedank ik mijn vroegere zelf voor. Ik ben heel dankbaar om wie ik ben in dit moment en ik hoop dat ik als mens mag blijven groeien. Dat weerspiegelt de albumhoes ook. Beweging. To be still in the right moment and move in another direction.”

Dit artikel verscheen eerder bij The Daily Indie.