Lowlands: BIJ JESSIE WARE VOELT! ALLES! GOED!

Mensen kijken naar het podium met een wat-gebeurt-hier-blik. Een danser neemt Jessie Ware de microfoon uit handen en duwt haar een andere met zwartleren staart toe. Ware kijkt ondeugend het publiek in en slaat er plagend een van de dansers mee. In de show van Ware heeft het een functie, zoals iedere beweging een doel heeft. Haar dansers dartelen om haar heen, knuffelen en aaien haar, tillen haar van de grond en stimuleren haar om wat pasjes mee te doen. Ware gaat gretig op de uitnodiging in en de parels in haar oren bungelen heen en weer als een kind dat enthousiast schommelt. Dan reikt ze een hand naar het publiek. ‘Just remember’, roept ze bijna buiten adem naar Lowlands. ‘Pleasure is a RIGHT!’

Jessie Ware verwierf wat bekendheid met het werk van anderen — Confess To Me van Disclosure (2013) en Problem van SBTRKT (2014) — maar haar dansbare popmuziek kwam niet helemaal van de grond. In interviews vertelde Ware dat het wat geforceerde geluid voortkwam uit te veel overdenken en gevoelens van minderwaardigheid. Het duurde jaren voordat ze de oordelen, die van anderen en van haarzelf, los kon laten.

Nu is ze getransformeerd tot een moeder van drie kids die de veertig nadert en net als Beyonce hitsig zingt over liefde en vroeg naar bed gaan (niet om te slapen). Ware komt los op album vijf — het in april verschenen That! Feels Good! — waarop ze elke zin zingt met een uitroepteken, niet uit boosheid, maar uit enthousiasme. Het verhaal gaat dat Ware tijdens het opnameproces zo enthousiast werd, dat ze de speakers van Arctic Monkeys-producer James Ford opblies. Met soortgelijk enthousiasme vertelt ze aan de twintigers en dertigers op Lowlands dat het eens klaar moet zijn met eindeloos werken en carrière maken. ‘I work all night’, verwondert ze in Begin Again, ‘Is this my life?’

Op Lowlands trekt ze de show, waarmee ze vorig jaar Milkshake en Best Kept Secret op z’n kop zette, naar een hoger niveau. De nieuwe dansers — vier in de dubbelrol van dans en tweede zang — doen iets met de show en tillen die naar een niveau dat je op festivals zelden ziet. Het gaat richting theaterwerk, schuurt tegen ordinair, werkt bevrijdend – en dat wil Ware met haar muziek stimuleren. De dansers maken een halve draai naar het publiek en Ware slaat breed lachend op de billen. ‘Lowlands! Are! You! Ready for a big old sing-a-long?!’

Ze doet het door Prince geschonken I Feel For You (Chaka Khan) en Believe (Cher). Slim, uit de tijd waar ze de mosterd vandaan haalt, waarna het publiek haar eigen hits moeiteloos naast Cher en Chic plaatst. Ware begrijpt disco uit de jaren 1970 en heeft een paar van de beste liedjes die Nile Rodgers nooit geschreven heeft. Pearls, bijvoorbeeld, het irritant aanstekelijke Freak Me Now en uitsmijter Free Yourself, dat vrolijk stuitert over zelfacceptatie. Opeens wordt Ware dan een tikkeltje didactisch. De koningin wijst naar het publiek, breed grijzend. ‘Free! Your! Self! Keep on moving up that mountaintop. Why don’t you please! Your! Self!?’ Na ieder nummer gaat haar borstkas op en neer, buiten adem. Ware lacht dan breeduit. That! Feels! Good!

Dit artikel verscheen 18 augustus bij OOR.