Lowlands: BILLIE EILISH VERBLINDT LOWLANDS MET STARPOWER

‘This is my brother Finneas’, zegt Billie Eilish. ‘Truly my best friend in the world.’ Het Lowlands-voorvak begint ‘Fin-ne-as! Fin-ne-as!’ te scanderen. De grote broer van Billie heft zijn hand: ‘Hi everybody.’ Dit schattige moment valt op, want alleen dan zijn de ogen even niet gericht op Eilish, die voor de popcultuur is geworden wat Greta Thunberg voor de klimaatbeweging is. Finneas knikt Eilish een trotse grote-broer-glimlach toe, terwijl Eilish het publiek verblindt met haar nog steeds groeiende starpower.

Er wordt gegild bij het uitgaan van de lichten, gegild als de show vijf minuten te vroeg start en we horen een langgerekt ‘aaaaAaAaAaAAahhhHhHhhhH’ als Billie opeens aan de voet van de catwalk staat, met een blos op de wangen, een rode beanie en een oversized basketballshirt met nummer 9 erop. Iedere stap van Eilish echoot in gegil, het is bijna alsof we bij de Beatles in de Blokker staan. Ze is een icoon van generatie Z, waar iedere generatie inmiddels nieuwsgierig naar is. 

Zonder dansers is de show wat eenvoudig, met alle focus op de ster, omringd door enorme schermen, links, rechts, achter en boven haar. In de ruimte tussen twee drummaten flitsen jagende haaien, grommende waakhonden en kruipende zwarte weduwen voorbij. Beelden om schrik mee aan te jagen, behalve bij Billie, die nergens voor terugdeinst. Soms zet ze een verveelde gezicht op, het volgende moment staat ze uitzinnig te springen. ‘Woops, I’m getting sweaty!’

Twee albums aan materiaal heeft Eilish nu – When We All Fall Asleep… (2019) en Happier Than Ever (2021) – om de vijf kwartier van haar eerste Nederlandse festivalheadlineshow mee te vullen. Niet met elk liedje krijgt ze het veld van voor tot achter los, maar een rijtje hits, aangevoerd door Bad Guy, doet dat wel. Dûh! Ze zingt zonder stemverheffing, bijna fluisterend. Dat fluisterzingen geeft haar muziek iets vriendelijks, iets toegankelijks. En dat valt samen met haar persoonlijkheid.

Velen zijn fan van hoe Eilish klinkt, velen zijn fan van hoe ze eruit ziet, allen zijn fan van wie ze is. Ze past zo naast de jongeren uit de serie Heartstopper, die geen drank en drugs doen en het liefste vroeg naar bed gaan. Dat aura maakt haar geen diva, maar menselijk zoals jij en ik. ‘Uh’ zegt ze. ‘Even een moment om iedereen te waarderen. Iedereen die van je houdt en iedereen waar jij van houdt.’ Als Billie Eilish om knuffels vraagt, worden knuffels gegeven. ‘Aaaawh’, zegt ze vrolijk. ‘Dat is goed!’

In de tweede helft van de show begint ze meer te praten. ‘Doe je ogen even dicht’, zegt Eilish, die zich dan tot een soort wereldleider ontpopt. ‘Weet dat je veilig bent. Adem diep in en diep uit. Diep in. Diep uit.’ En op het het ritme van de uitademing begint When The Party’s Over. Wie app je met een probleem, als een scharrel is overgelopen in een prela of als de BeReal-melding op een awkward moment afgaat? Niet Josh Homme, Alex Turner of Dave Grohl. Eilish is een sociale popster die geeft om safespaces, die de belevingswereld van haar bezoekers uitstekend begrijpt.

Het ene moment zingt ze hoe verliefd ze is op de toekomst (‘Can’t wait to meet her‘), daarna hoe ‘all the good girls’ naar de hel gaan, bijgestaan door beelden van bosbranden, rokende fabriekstorens en vissen die verstrengeld raken in zeenetten. ‘Geen muziek op een dode planeet’, staat op het scherm, een statement over klimaatverandering zoals je tijdens deze Lowlands te weinig ziet, alsof deze zomer niet klimaatrecord na klimaatrecord verbroken is. ‘We houden allemaal van de planeet’, zegt Eilish, ‘maar we moeten er wel beter voor zorgen.’ Het is de enige keer dat ze het woord ‘moeten’ zal gebruiken.

Toch is het allermooiste een nieuw liedje. Het podium kleur grasgroen en Eilish gaat rustig op de rand van de catwalk zitten. Levensgroot verschijnt haar zijaanzicht op scherm, ze neemt plaats achter een make-up tafel en speelt met poppen. Dan zet Finneas, in de luwte van het hoge podium op links, de pianoakkoorden in van What Was I Made For. Wie anders dan Eilish schreef hét liedje van dé filmhit van deze zomer. Ze zingt het net iets emotioneler dan de andere liedjes. Ze zingt het met fluweelzachte stem. Ze zingt: ‘I used to know, but I’m not sure now.’

Dit artikel verscheen 21 augustus bij OOR.