Lowlands: PinkPantheress is in één aanstekelijke vingerknip voorbij
Zelden zie je een publiek zo veel nummers filmen als bij PinkPantheress op Lowlands. Dat komt door TikTok, de app die muzikale beleving verandert. TikTok serveert een snoepketting aan korte video’s, eindeloos en razendsnel. En vaak met muziek. Het verandert ook de snelheid van carrières. Neem PinkPantheress. Deze 21-jarige uit Bath, haar echte naam is geheim, deelde haar eerste liedje nietsvermoedend met de wereld en kwam terecht in het juiste algoritme. Al snel was er momentum. De BBC tipte haar, lovend, als het geluid van 2022. Nu probeert ze dat momentum razendsnel te verzilveren. Lowlands geeft PinkPantheress een uur. En dat is een probleem.
Net als Olivia Rodrigo en Clairo schept PinkPantheress haar muziek in de slaapkamer. Ze plakte er meteen een eigen genre op: nieuwe nostalgie. Het zijn hunkeringen naar het jaar 2000. Ergens samplet ze Linkin Park. En het trekt de jongste en meest modieuze Lowlanders. In het publiek zien jongens eruit als Justin Timberlake, toen hij nog geblondeerde stekeltjes had. En ja, een jongen — glitters op de wangen — draagt trots het hoofd van Britney Spears. Maar echt nostalgisch, dat is PinkPantheress toch niet. Ze geeft een twist aan moderne r&b, een grote beweging waarin SZA en FKA Twigs supersterren zijn. Picture in my mind, haar jongste release, duurt bijna drie minuten. Voor PinkPantheress is die lengte radicaal. Deze artiest laat het idee los dat een liedje drie minuten hoort te duren en drie coupletten hoort te hebben. Vorig jaar bracht ze To Hell With It uit. Een album waarop ontzettend veel gebeurt in de achttien minuten die het duurt.
Achttien minuten, dat was ook ongeveer de lengte van haar verhitte concert in de Amsterdam, eerder dit jaar. Op Lowlands kan ze zich die show niet meer herinneren: ‘This is the first time in this country’, zegt ze. Deze zomer ging PinkPantheress offline om te focussen op nieuw materiaal. Veel momenten op Lowlands voelen daarom warm, alsof ze net uit de oven komen. Helemaal lekker in de vingers zit het materiaal nog niet. Haar hoge stem — bijna alsof ze helium neemt, maar dromerig, niet komisch — wordt bedolven onder een lawine van drums, die met een Aphex Twin-achtige snelheid mensen dwingt te bewegen. Met bijna dezelfde snelheid knipperen de visuals, met flitsende beelden, dansend in de club, en close-ups van de zangeres, die playbackend het publiek in staart. Maar video is niet hetzelfde als real life. Zo zelfverzekerd als PinkPantheress via de videoverbinding het publiek in kijkt, zo schuchter beweegt ze over het podium van Lowlands. Van links naar rechts en van rechts naar links. Bijna ijsberend, half naar het publiek gericht. Ze heeft een dj en een side-kick meegenomen, die de interactie met het publiek voor hun rekening nemen. Even zwaaien, handjes in de lucht, meeklappen.
Zestig nummers haalt ze niet, maar als ze zo doorgaat zouden het er veertig kunnen worden. Eigenlijk is ze haar eigen support act, een opmaat voor de werkelijke show, die ze na een kwartiertje inkopt met Pain. In een vingerknip is die hyperaanstekelijke track, die vrolijk over Lowlands stuitert, voorbij. Het kan de kortste hit uit de geschiedenis van het festival zijn. En het werkt goed: iedere seconde houdt de aandacht vast. Opeens is de zang van PinkPantheress wel verstaanbaar, en draait ze naar het publiek. Daarna is de koek op. Om 17:32, 28 minuten voor tijd, snelt ze huppelend het podium af. De duur van haar optreden is in een paar maanden bijna verdubbeld. En nog steeds voelt het vrolijk kort, als een TikTok-video.
Dit artikel verscheen 20 augustus 2022 bij OOR.