Lowlands: Stromae deelt zijn trauma’s in IMAX 3D
Het lijkt alsof Stromae’s grote terugkeer gesponsord is door Pixar. De show begint als animatiefilm met een avatar van Stromae, in dezelfde outfit en met dezelfde vlechtjes als de echte maestro. Lowlands ziet hoe het virtuele personage door robots en lasers in elkaar wordt gezet. Mensen die niet geloven dat robots de wereld gaan overnemen zullen even achter hun oren krabben als een robothond het podium betreedt. Het naamloze podiumdier doet trucjes op commando en overhandigt Stromae zijn Papaoutai-jasje. En het podium heeft zwevende panelen die steeds van vorm en kleur veranderen. Maar juist het moment waarop al die technische hoogstandjes wegvallen, voelt Lowlands in iedere vezel van het bestaan.
Stromae op Lowlands, dat is even geleden. In 2014, om precies te zijn, stond hij op dezelfde positie. Daarna verdween hij. Opgelost in de lucht, even snel als hij gekomen was.Stromae 1.0 was een entertainer die niet wegkeek voor het leed van de wereld. Hij liep op de troepen vooruit en zong over thema’s – huiselijk geweld, binaire genderrollen en kolonialisme – die destijds minder aanwezig waren in het publieke debat. Maar anno 2022, met Multitude, richthij zijn blik juist naar binnen. Hij vertelt over de depressie en angst die zijn leven domineerden. Stromae 2.0 is een hernieuwde kennismaking.
Multitude is een plaat met verschillende gemoedstoestanden. Op het verliefde Mon Amour danst hij de tango. In het schitterende Riez, het liedje dat het meest experimenteel is, druppelt een elektronische harp. In het korte Pas Vraiment zijn traditioneel-oosterse invloeden te horen. Het maakt van Stromae een veelzijdiger artiest. Stromae en zijn team hebben bij elk nummer iets verzonnen. Tijdens zijn slechte dag (Mauvaise journée) ploft Stromae neer op een sofa, waar hij, als visualisatie van depressie, niet meer vanaf komt. Hij zingt niet alleen over neerslachtigheid, hij past er zijn hele lichaamshouding en mimiek op aan. Na de slechte dag komt een goede dag (Nonne journée), waarbij Stromae opklautert en op de stoel begint te dansen. De gelukkige gemoedstoestand accentueert hij met zijn wereldhits, die stuk voor stuk in het lange termijn geheugen van Lowlands zitten. Natuurlijk host het veld euforisch als Stromae halverwege het concert Papaoutai, Formidable en Ta Fêtedoet. Eindelijk zijn alle neuzen naar het podium gericht. En dan doet Stromae het moedigste wat je een grote artiest dit seizoen zag doen.
Het podium wordt zwart en in 360 graden klinkt een schreeuw die je nekharen overeind zetten. Zo begint L’enfer, als metafoor voor een schreeuw om hulp. In een gifgroene spotlight bezingt hij met een stalen gezicht, een gezicht van iemand die er niet meer door geraakt wordt, zijn zelfmoordgedachten. In de climax verschijnen visuals van een aardbeving, terwijl de lichten rood kleuren, als rode sirenes die alarm slaan. Door de visualisatie van gevoelens zorgt Stromae ervoor dat iedereen, ook zij die de Franse taal niet machtig zijn, de boodschap meekrijgen. Het komt binnen en wordt enthousiaster onthaald dat het boeket hits. Dat raakt Stromae wel.
Na acht jaar is Stromae terug. Of dat op de top van de berg is, maakt hem niet uit. Op het podium bewaakt hij rust, die gelijkmatig gedoseerd wordt over de show. Hij viert de overwinning van het leven met Alors on Danse en Santé. Als bij laatstgenoemde de tropische beat klinkt doen Stromae en zijn avatar hetzelfde ontspannen dansje. Overal waar je kijkt doen mensen het vrolijk na. De diepte heeft Stromae meer mens gemaakt. Hij noemt een hele lijst met mensen die hij dankbaar is, tot zijn bodyguard aan toe. Vergeet ik iemand? lacht hij. Nee, niet dat Lowlands weet. Natuurlijk wel, lacht Stromae. Ik dank jullie, Lowlands. Wij jou ook, Stromae.
Dit artikel verscheen op 22 augustus 2022 bij OOR.