Moon Moon Moon: “veel van mijn muziek is gewoon een foutje”
Met I Want! I Want! maakte Moon Moon Moon in 2014 een ontroerende en verrassende Nederlandse plaat, maar over de identiteit van de maker zijn slechts een aantal spaarzame details bekend. De man achter dit alles is Mark Lohmann, zoveel moge duidelijk zijn. Zijn plaat maakte hij in “a tiny bedroom somewhere on earth”, wat de speelse mystiek achter deze lo-fi droomfolk-act enkel bevestigd. Tijdens de weinige momenten dat Lohmann met zijn bandje op het podium staat gaat er weinig van deze mystiek verloren. Live staat hij vrijwel geheel in het donker en zingt hij met zijn zachte, bijna fluisterende stem het kippenvel dik op de huid. Tijd voor een ophelderend gesprek, het eerste interview met Lohmann na zijn vierde officiële optreden in TAC.
DK: Vertel eens wat over je zelf. Wie ben je en wat doe je in het dagelijks leven?
ML: “Ik ben Mark, 20 jaar en zit nog op school. Muziek heb ik altijd als een rode draad in mijn leven gezien; daar bouw ik alles om heen.”
DK: Wanneer ben je begonnen met muziek opnemen?
ML: “Dat was op de middelbare school, dat zal vijf jaar terug zijn. Toen was ik vijftien of zestien. Daan, de gitarist waar ik nu ook live mee speel gaf mij toen een gitaar en zo leerde ik een beetje spelen. Het is bijna een cliché haha. We praatten destijds vooral over bands die we tof vonden. Eerst waren dat de Red Hot Chilli Peppers, later Eels. We begonnen samen te spelen en thuis op mijn kamertje begon ik wat dingetjes op mijn iPhone op te nemen. Ook al een cliché.”
DK: Heb je I Want! I Want! ook op je iPhone opgenomen?
ML: “Nee, I Want! I Want! heb ik gewoon op de computer opgenomen.”
DK: Hoe lang ben je daar mee bezig geweest?
ML: “Op internet heb ik altijd een jaar gezegd maar ik had ook periodes waarin ik gewoon niks kon maken. Na een jaar heb ik het allemaal afgemixt. Ik doe ook maar iets.”
DK: Wat bewoog je dan om een plaat te maken?
ML: “Goede vraag. Een mooi antwoord was geweest dat ik dingen van mijzelf af wilde schrijven maar dat is helaas niet zo. In principe maakte ik altijd muziek om mijzelf productief op te stellen. Meestal ging ik ’s nachts luistereen naar wat ik op mijn iPhone had gemaakt en dat vond ik dan een van de betere momenten van de dag. Eigenlijk is er niet zoveel verandert, behalve dat ik inmiddels een microfoon heb gekocht. Ik heb wel een soort van vloek over mijzelf afgeroepen. Als ik een dag niks heb gedaan voel ik mij daar rot over. Het is verschrikkelijk.”
DK: Vanwaar de naam Moon Moon Moon?
ML: “Het is een liedje van The Microphones, van Phil Elvrum. Dat heeft wel veel met mij gedaan. Het liet mij zien hoe muziek ook heel anders kan zijn. Ik vind dit meer art dan muziek.”
DK: Heeft een plaat van The Microphones je leven verandert?
ML: “Als ik moet zeggen dat één plaat mij echt heeft verandert zal het wel Electro-Shock Blues van Eels zijn. Dat ligt ook aan het stadium van je leven natuurlijk, toen zat ik nog op de middelbare school. Die plaat maakte erg veel indruk.”
DK: Op je bandcamp staat “recorded in a tiny bedroom somewhere on earth”. Beschrijf hem eens, je tiny bedroom?
ML: “Er hangen posters van The Beach Boys (Smile), Sparklehorse (Dreamt For Light Years In The Belly Of A Mountain) en een tourposter van Mount Eerie, maar mijn platen- en cdkast is eigenlijk mijn iTunes bibliotheek. Ik voel me daar goed bij, later zullen mensen weer zeggen dat dat retro is. Verder staat er een elektrische en een akoestische gitaar en een of ander kokosnoot-ding dat mijn oma heeft meegenomen. Hoor je dat kokosnoot-ding ook op I Want! I Want!? Vast, die heb ik vast ook wel ergens gebruikt.”
DK: Je hoort wel veel merkwaardige geluiden op de plaat die je niet meteen kan plaatsen. Hoe kom je daar bij?
ML: “Vaak vervorm ik geluiden en ik gebruik veel distortion. Dan is het gewoon een kwestie van een hele nacht aan digitale knopjes draaien. Dat vind ik ook leuk aan muziek opnemen, het is zo’n raar proces eigenlijk. Je stapt een soort wereldje in waarin je eventjes niet meer in je lichaam bent ofzo. Binnen één minuut kan een uur voorbij zijn. Als ik het terug luister haat ik het dan meestal ook.”
DK: Je geeft aan veel in de nacht te werken. Op je plaat staan ook veel liedjes die refereren naar de nacht: ‘3AM, Almost Sleeping’, ‘Autumn Night’…
ML: “True. Ik wilde graag iets met de nacht doen. Het is dat sfeertje, weet je wel? Laten we voor de mystiek zeggen dat veel dingen rond drie uur ’s nachts zijn opgenomen.”
DK: Hoe krijg je de dromerige sfeer op je plaat zo mooi geregisterd?
ML: “Ik geloof heel erg in fouten maken. Je kan wel dingen verzinnen, maar een fout kun je niet verzinnen. Soms komt er uit een fout iets nieuws, iets dat briljant is. Veel van mijn muziek is gewoon een foutje, ik doe ook maar wat.”
DK: Bij Moon Moon Moon is het op het podium bijna helemaal donker en lijk je bewust niet in de spotlights te willen staan. Heeft dit een oorzaak?
ML: “Op het podium – en zeker voor een groep mensen – ben ik altijd wel verlegen. Ik ga in een soort rare sfeer zitten als ik muziek maak. Zo ben ik ook op mijn slaapkamer. Ik heb er niet echt controle over. Als ik teveel in mijn nummers ga zitten word ik gewoon een raar ventje.”
DK: Vond je het lastig om je plaat uit te brengen?
ML: “Ik had niet verwacht dat er iemand naar zou gaan luisteren eerlijk gezegd. Het was voor mij echt een schok dat de plaat op de luisterpaal van 3voor12 kwam.”
DK: Wat vind je het muzikale hoogtepunt van 2014?
ML: “Ik ga eventjes op mijn knieën slaan van enthousiasme over de nieuwe plaat van The Antlers, Familiars. Ik was ook bij Neutral Milk Hotel met Le Guess Who May Day in Utrecht vorige week, dat concert was werkelijk waanzinnig.”
DK: Tot slot: hoe zit de rest van de avond en nacht er uit?
ML: “Ik ga zo in de auto zitten en rijd naar Heerhugowaard met de nieuwe Eels cd op. Dat vind ik wel een heel fijn moment. Het is buiten zo donker en het voelt knus.”
Foto door Lotte Schrander (©)