Reportage: Hoe Black Country, New Road in de haven van Rotterdam een nieuwe weg zoekt: “We willen Wu-Tang Clan en Boygenius zijn!” (OOR 5 2023)

Paniek! Een fan heeft het sudoku boek van Tyler Hyde van het podium gegraaid. Slecht nieuws, niet vanwege de sudoku puzzels, maar omdat er ook teksten instaan, zinnen voor gloednieuwe Black Country, New Road (BCNR) liedjes. Aan een groepje jonge fans, die een zilveren Bose koptelefoon door toetsenist May Kershaw laten signeren en met Hyde op de foto willen, vraagt de muzikante of iemand haar boek heeft gezien. Helaas komt het boek niet direct tevoorschijn.

We volgen de band een dag in Rotterdam voor een inkijkje in hun werkwijze. BCNR brak in 2022 door, maar het jaar verliep anders dan verwacht. Nu zoekt het zestal een nieuwe weg. Simon, de ervaren manager met grijzen krullen, ontfermt zich als een vader over de twintigers en houdt lachend fans op afstand. “De band is populair”, zegt hij, “er zijn hele jonge mensen die selfies willen. Maar ook oudere mannen die hun vinyl willen laten signeren. Een gekke gewaarwording.”

Buiten het centrum van Rotterdam, op een haveneiland in West, is BCNR vroeg aanwezig. Vandaag spelen ze op Motel Mozaïque met de Japanese zangeres Ichiko Aoba. Ze staan voor het eerst samen op een podium en spelen meteen twee liveshows. Terwijl de stad langzaam ontwaakt, is de band geconcentreerd aan het repeteren, teruggetrokken in een industriële loods. Het is koud binnen. Terwijl de bandleden sjalen en mutsen dragen, is buiten de lente doorgebroken. Meeuwen zweven boven het pand, dat ligt tussen een Praxis-afhaalpunt en een drukbezochte McDrive aan een woonboulevard. 

Vanaf de straatkant zou je niet vermoeden dat binnen iets creatiefs gaande is. Binnen, tussen een aantal enorme sculpturen — waarvan er één aan Kanye West is verkocht — verkent Black Country, New Road een introvert, verstild geluid. Hoe de band hiér terecht is gekomen? Dat lijkt het zestal zelf ook niet helemaal te begrijpen. Niet dat ze tijd hebben om er bij stil te staan, de eerste show begint over minder dan twee uur.

“We moeten nú even pauzeren”, roept saxofonist Lewis Evans. Terwijl de muzikanten beheerst hun instrumenten — van saxofoon tot gitaar en van viool tot blokfluit — op het gelegenheidspodium leggen, snelt Lewis weg om zijn drinkfles te vullen en de inhoud in één slok weg te drinken. Tyler Hyde blijft achter op het podium, terwijl de band wat lentelicht opzoekt. In opperste concentratie, voorovergebogen, speelt Hyde de gevlochten gitaarpatroon van ‘I Won’t Always Love You’. Na een aantal minuten kijkt ze gedesoriënteerd op. Lewis komt terug voor meer water. “Five minutes left!”, roept hij naar buiten.

Black Country, New Road ontstond in een onrustige tijd. De onzekerheid rondom de Brexit sijpelde direct door in het geluid van de jonge muzikanten: Fontaines D.C., Idles, Squid, Shame en — vooral — Black Midi, BCNR is met allemaal bevriend, maar laat zich lastig vergelijken. Geïnspireerd door zowel de free jazz van Ornette Coleman als de modern-klassieke composities van Steve Reich werkt de band aan een eigen geluid. Het BCNR debuut, For The First Time, verscheen een maand voor COVID-19 toesloeg. En tijdens de lockdowns schreef de band meteen een tweede album, geïnspireerd door Klezmer, Sufjan Stevens en Billie Eilish. Zanger Isaac Wood zingt alsof hij zijn woorden niet uit durft te spreken. “You’re scared of the world where you’re needed”, zingt Wood, met trillende woorden.

De band begon met aftellen. Nog vier dagen, drie. Dan verschijnt op 5 februari 2022, precies een jaar na het debuut, album nummer twee: Ants From Up There. De losse singles klonken zoals Rembrandt schildert: zo donker dat het licht bijna verblindt. In de week dat de eerste recensies binnen stroomden, de week van perfecte scores, vier dagen voor de release, verscheen er een berichtje op Instagram, geschreven door Isaac Wood. “I have bad news”, schreef de frontman, “which is that I have been feeling sad and afraid too”. Hij bedankt de BCNR vrienden en verlaat, per direct, de band. Het moet een enorme schok zijn geweest. Om het album te vieren was een Amerikaanse tour gepland. Door elke show ging een streep. Het werd stil rond de band 

Maar in die stilte gebeurde iets bijzonders. Het album kwam op nummer 3 binnen in Groot-Britannië, terwijl de band waar de wereld van begon te houden feitelijk niet meer bestond. Die versie van BCNR versteende, als een fossiel, in de tijd. Toch begon de reputatie van Ants From Up There te groeien. Omdat Wood ieder woord leek te menen. En omdat de band om Wood heen, als één organisme, met fantasie en passie speelde. Op YouTube wordt het materiaal gecoverd en op TikTok breken jonge luisteraars een lans voor het album. Op de website Rate Your Music — een community van wereldwijde muziekfanaten — maakten 32,263 recensenten van Ants het beste beoordeelde album van 2022. Op moment van schrijven staat de plaat op nummer 103 in de lijst van beste albums ooit, wat Ants het best beoordeelde album van dit decennium maakt.

Terwijl de reputatie van Ants From Up There groeiende is, schreven de zes overgebleven leden — als New Order na Joy Division — nieuw materiaal. Langzaam komt Black Country, New Road nu terug, met kleine shows, op lokale festivals. In de maanden van stilte heeft de band besloten geen nieuwe frontman te zoeken, maar de druk van de spotlight te verdelen, met Tyler Hyde (bas), Lewis Evans (saxofoon, fluit), en May Kershaw (toetsenist) achter de microfoon. En waar New Order verder ging met ‘Ceremony’, gaat Black Country, New Road door met ‘Up Song’. 

Een strijdvaardig begin, een hypnotiserende toonladder, gespeeld op saxofoon.
Dan barst de melodie open, zingen de zes overgebleven leden in koor.

Look at what we did together, BCNR, friends forever! 

Look at what we did together, BCNR, friends forever!

Look at what we did together, BCNR, friends forever!

De pauze is voorbij en de repetitie gaat verder. Vier uur om te repeteren bleek een optimistische schatting, de band loopt veertig minuten uit. Terwijl fans voor de ingang verzamelen, loopt de festivalorganisatie wat onrustig het pand binnen. May maakt een notitie. Wijst naar beneden. Violist Georgia Ellery — ook bekend als zangeres van Jockstrap — steekt haar duim op. Lewis geeuwt als een leeuw, slaat dan beschaamd zijn hand voor zijn mond. Gitarist Luke Mark wijst met de punt van zijn gitaar naar een akkoord op bladmuziek. Drummer Charlie Wayne sluit goedkeurend de ogen. Het is een groep die onderling communiceert. Georgia wijst nog een keer op het papier met notenschrift en kijkt vragend naar Lewis. “Maybe we should”, zegt Lewis. “No, it will be fine”.

Inderdaad, de twee shows gaan vlekkeloos. De band speelt beheerst en geconcentreerd. Bij ieder applaus verschijnen tevreden glimlachen. Die tevreden indruk wekt de band ook als ze een paar uur later neerploffen op een stel witleren banken voor een interview. Black Country, New Road komt over als een sociale, zorgzame, serieuze en vrolijke groep. De karakters van de leden vullen elkaar mooi aan. Drummer Charlie is het meest extrovert, terwijl Georgia weinig woorden gebruikt. Ze is een beetje moe, zegt ze. Als de zon ondergaat, zet Luke een zonnebril op. Hij biedt direct zijn excuses aan: “Ik wil geen rockster zijn”, lacht hij, verlegen. May lijkt de verbinder van de groep, maakt veel complimenten. Tyler plaatst een bericht op Instagram. Helaas is het sudoko boek met teksten nog steeds niet terecht.

Simon komt binnen en zet een fles wijn op tafel. “We hebben het gehaald”, zegt hij. Alle leden gooien handen in de lucht en beginnen te juichen.

Charlie: “Sorry, Daan, dit wordt een lang interview, zo.”

Hoe is vandaag gegaan?
Lewis: “Goed! Het was toch wat zenuwslopend. Toen ik opstond was ik wat gespannen. We hadden weinig tijd om het materiaal van Ichiko te leren. Maar de zenuwen waren achteraf niet nodig. Misschien kunnen we dit experiment zelfs wel herhalen?”
Charlie: “Een livealbum zou cool zijn!”

Wanneer is een experiment als dit geslaagd?
May: “Als we ons staande weten te houden na zo’n repetitie.”
Lewis: “Experimenten kunnen slecht aflopen. Dat weten we. We hebben ooit in een concerthal gespeeld waar de akoestiek dramatisch was. Iedere noot galmde tien seconden na. We begrepen maar niet wat de oorzaak was.”
Charlie: “Oh mijn god, dat was verschrikkelijk.”
Tyler: “We spelen ook best moeilijke nummers. Als het dan tegen zit, zit meteen alles tegen.”

Waarom zeggen jullie ‘ja’ tegen deze experimenten?
Charlie: “Ichiko speelt niet vaak in Europa. May en ik zijn groot fan. Het festival vroeg of er iemand op het programma stond waar we mee wilde werken. Dat wilde we, maar we hadden geen idee hoé. Ichiko spreekt maar een paar woorden Engels en niemand van ons, met uitzondering van May, spreekt Japans. Er was dus een taalbarrière.”
May: “Maar Ichiko was heel toegankelijk en makkelijk om mee te werken, hoewel we niet wisten waar haar liedjes over gaan.”

Tyler: “Ichiko vertelde ons hoé we moesten spelen. Ze had een boekje bij met vertaalde teksten. Een liedje ging over een walvis.”
May: “Ja, een walvis die opkijkt. Door het water glijdt. En toen dachten we: oké, zó moeten we het spelen.”
Lewis: “Jongens, dit komt te pretentieus over zo.”

Tijdens de repetitie zag ik jullie veel non-verbaal communiceren. Klopt het dat jullie elkaar kunnen lezen?
Lewis: “Niet altijd. Soms hebben we het totaal mis. Dat gebeurt als we gehaast zijn.”
Charlie: “Als Lewis de saxofoon pakt en rondkijkt, dirigeert hij met zijn ogen. Soms is het de meest krankzinnige, dan de meest geweldige blik.”
Lewis: “Er is wel wat te lezen in onze blikken. Vooral bij de nieuwe liedjes. ‘Horses’ zit in een soort nerveuze toestand, we weten dat het iets kan worden, maar we zijn er nog niet. Alsof we een nieuwe relatie aangaan.”
Charlie: “Soms kijk ik naar Lewis met een blik van: ‘dít hadden we beter moeten doordenken’, dan lacht Lewis met zijn ogen.”

Jullie groep verandert constant. Klopt het dat jullie verandering omarmen?
Charlie: “Verandering is makkelijk als iedereen om je heen verandering aanmoedigt.”
Lewis: “Gelukkig is nog geen project geflopt, maar áls het flopt, flop ik met vijf anderen mensen, die mijn vrienden zijn. Dat is niet het einde van het wereld.”
May: “We doen het samen.”

Wat zouden jullie mensen adviseren die moeite hebben met veranderingen?Lewis: “Bij ons denken mensen: wow, deze band heeft iets bizars meegemaakt. En in een korte tijd hebben ze alles verandert. Het is een cool verhaal, los van de vraag of je de muziek nu mooi vindt. Het zou me niet verbazen als mensen daarvoor naar Black Country, New Road komen: om te zien hoe we samen door iets moeilijks gingen en we samen werken naar een nieuw doel. Dat waarderen mensen.”
Georgia: “Wat ook meespeelt: we worden tot verandering gedwongen, terwijl we dat niet per se opzochten. Misschien zijn we gewoon goed geworden met reageren. We hebben een turbulente tijd meegemaakt.”
Tyler: “Als je het gevoel hebt dat iets moet veranderen is het het beste om daar naar te luisteren.”

Hoe is het om elkaar te horen zingen?
Charlie: “We spelen al láng samen als band, maar we hoorde elkaar nooit zingen. Het blijft geweldig om een vriend te zien zingen op het podium.”
Lewis: “Soms denk ik… wow… daar zingt mijn vriend. Stop met lachen, Tyler, dat meen ik. Als ik dit bij een concert zou zien, zou ik denken: goede zanger. Nu denk ik: mijn vriend is een goede zanger.”
Georgia: “Je kent deze mensen heel goed, dat maakt het bijzonder.”

Jullie verwijzen naar elkaar als vrienden. Waar voldoet een goede vriendschap aan?
May: “Je moet elkaar tolereren.”
Tyler: “Onze mentaliteit is: bij ons kan je zijn wie je wil zijn.”
May: “Acceptatie.”
Tyler: “En geen oordelen.”
Charlie: “Er is één uitzondering. Weten jullie nog… die keer in Frankrijk?”
Lewis: “Ja! Je gedroeg je fucking weird, Charlie!”
Tyler: “Even voor de context: we waren in een hotel. May en ik zaten in de lobby en Charlie kwam erbij zitten…”
Lewis: “Je leek wel buiten bewustzijn…”
Charlie: “Dit is mijn definitie van een goede vriendschap.”
Lewis: “We delen onze beste momenten met elkaar, maar soms voelen we ons niet geweldig. En dat mag er zijn, ook bij en rondom elkaar. Niemand wordt boos als we ons slecht voelen.”

Tyler, hoe is het om te zingen?
Tyler: “Ik vond het niet heel spannend, want soms doe ik een solo-optreden. Ik voelde wel spanning door verwachtingen. Druk van mensen die fan waren van Isaac, mensen die fan zijn van Isaac. Het is nooit onze bedoeling geweest om zijn schoenen te vullen. Helaas kijken mensen wel zo naar ons. Die verwachting gaat niet helemaal weg.”
Lewis: “Zingen was zenuwslopend, aan het begin, maar voor luisteraars en journalisten werd snel duidelijk dat… Isaac…”
Tyler: “Deze band is onvergelijkbaar.”

May, hoe is het om te zingen?
May: “Het is… oké. Het was aanvankelijk heel eng. Het is moeilijk om te zingen als je het niet helemaal voelt. Als ik piano speel, voel je toetsen aan de vingers. Zingen is anders.”

Heb je al eerder liedjes geschreven?

May: “Ik heb veel liedjes geschreven toen ik twaalf, dertien was. Ze zijn heel dramatisch.”
Georgia: “Zo dramatisch als ‘Turbines’?”
May: “Zelfs dramatischer dan ‘Turbines’!”

Kunnen jullie de eerste show met nieuw materiaal herinneren, op 19 mei 2022?
Tyler: “Zeker. We waren allemaal nerveus. Jij was zó nerveus, Lewis. Ik heb je nooit zo nerveus gezien.”
Lewis: “Het was de eerste keer dat May en ik voor een publiek zongen. Dat was doodeng.”

Charlie: “De eerste keer dat May ‘Turbines’ inzette waren we allemaal aan het… huilen”
Luke: “Er staat een bootleg op RateYourMusic.”

Lewis: “Die opname zal ik nooit bekijken.”
Tyler: “Het zou illegaal moeten zijn, een illegale opname maken.”
Charlie: “Het was echt heel eng, maar we zijn er wel een betere groep door geworden.”
Tyler: “Na de show was ik blij dat we weer konden focussen op wat komen gaat. Dat we het verleden achter ons konden laten.”

Hoe reageren fans op jullie nieuwe materiaal?
Lewis: “We krijgen te maken met dit-is-niet-wat-ik-verwachtte-ik-wil-geld-terug gevoelens.”

Tyler: “Na afloop kwamen mensen naar ons toe. Waar zijn alle liedjes, vragen ze.”
Charlie: “Niet af en toe…”
Tyler: “Dat gebeurt heel vaak.”
Tyler: “Onze band heeft nooit om één bandlid gedraaid. Als onze band van Isaac was geweest, waren we opgehouden, maar onze band is niet van Isaac. Iedereen denkt daar zo over.”
Charlie: “Ik heb soms te doen met onze fans. Het is geweldig dat ze ons in de zomer van 2022 trouw zijn gebleven.” 

Lewis: “Zonder onze fans hadden we geen baan, konden we geen muzikanten zijn.”

Waarom hebben jullie besloten nieuw materiaal uit te brengen als livealbum?
Luke: “We wilden voorkomen dat mensen er veel gewicht aan gingen geven. Maar mensen doen dat nu toch. Het werkt, blijkbaar, toch als een album voor luisteraars. We hebben wel aandacht besteed aan de arrangementen, maar in een studio maken we andere, meer doordachte keuzes.”

Lewis: “We wilde niet dat het een volwaardig album werd. Een livealbum was een compromis, om te laten zien wat voor band we zijn geworden.”

Waarom schilderden jullie zelf het decor voor het podium?
Tyler: “We hebben drie avonden opgenomen. Daarom hebben we, opzettelijk, verschillende kostuums en verschillende achtergronden geprobeerd.”
May: “Het idee was om het op te nemen als een schoolfeest, zoals je op de middelbare school het einde van het jaar viert.”
Lewis: “Hoe meer moeite we doen voor een optreden, hoe meer het zich uitbetaalt. Ik was bijzonder ziek, maar het was een waardevolle ervaring.”

Wacht, Lewis, toen jullie Live at Bush Hall opnamen was je ziek?
Tyler: “Enorm!”
May: “Enorm enorm.”
Lewis: “Ik had griep, heel erg. Op de ochtend van de eerste show werd ik wakker en voelde ik meteen dat het fout was. Het was blijf-in-bed griep. Ik moest in bed liggen, maar tegelijkertijd was er al te veel geïnvesteerd in dit project om het af te blazen.”
Charlie: “Het was zo grappig, zo pijnlijk.”
Lewis: “Ik dacht alleen maar aan alle mensen die we ingehuurd hadden. Alle cameramensen, de Bush Hall die we drie avonden gereserveerd hadden. Ik dacht alleen maar: ik kán niet ziek zijn.”
Charlie: “Het was vlak voor kerstmis. We konden de shows niet zomaar verplaatsen.”
Lewis: “We gingen naar Japan, op tournee. Het moest nú.”

Merkte jullie dat Lewis ziek was?
Charlie: “Oh, ja!”

Tyler: “Als Lewis ziek is laat Lewis je weten dat hij ziek is.”
Georgia: “Maar… the show must go on. De eerste regel van optreden.”

Lewis sprak vandaag een paar keer over ‘het nieuwe doel’. Wat is jullie nieuwe doel?
Lewis: “We willen genoeg nummers hebben om een optreden te vullen waarbij we ruimte hebben. Als één lid zegt ‘ik wil vandaag niet zingen’ moet daar ruimte voor zijn. Dat is ons doel. En zodra we dat doel bereikt hebben gaan we ons midi-pop-album schrijven.”
Luke: “Onze midi-pop-odyssee komt.”
Tyler: “Met toekomst-geluiden.”

Lewis: “Maar eerst: als ik me verschrikkelijk voel en niet wil zingen, wil ik dat kunnen zeggen. Die dag wil ik geen podium-persoonlijkheid zijn. We willen een hele set hebben waarbij ik niet hoef te zingen.”
Tyler: “Precies, dan krijgt het publiek alleen May en mij.”
Lewis: “In potentie willen we allemaal zingen.”

De band kijkt naar gitarist Luke, die bij de gedachte aan zingen wegzakt in zijn zitplaats. 

Tyler: “Je kan dat echt wel!”
Luke: “Ik word heel nerveus als ik iets voor het eerst moet doen. Als ik niet kan putten uit ervaring.”
Lewis: “Luke, het voelt alsof het óf bijzonder slecht óf fucking incredible gaat worden.”

Bestaat er een band waar íeder lid zingt?
Tyler: “Fleetwood Mac!”
Lewis: “Beatles!”
Luke: “Beach Boys!”

Charlie: “Wu-Tang Clan!”
May: “Abba!”
Charlie: “Boygenius!”
Luke: “Hahaha, Boygenius!!!”

Iedereen lacht in koor.

Charlie: “Dadelijk wordt dat de titel van het interview: Black Country, New Road wil Wu-Tang Clan en Boygenius zijn!”
Luke: “Haha! Wil je dat opschrijven?”
Charlie: “Alsjeblieft?”

Deze reportage verscheen in OOR 5 2023.