Sarah Neufeld (Arcade Fire): “Ik weet niet meer hoe het voelt om thuis te zijn”

Hokjes, daar houdt Sarah Neufeld (36) niet van. Bekend werd ze als violiste van Arcade Fire, maar dat is slechts het topje van de ijsberg. Haar niet-in-hokjes-te-krijgen samenwerking met Colin Stetson eindige bijvoorbeeld in onze jaarlijst als één van de beste albums van 2015. Haar enerverende, grotendeels instrumentale solomateriaal doet nu een gooi naar de jaarlijstjes van komende december. Twee muzikale kindjes bracht ze slechts ter wereld. Hero Brother (2013) en het nog mystiekere en opzwepende The Ridge (van februari dit jaar, maar opgenomen tijdens dezelfde sessies als haar samenwerking met Stetson). Het is een plaat waar, net als tijdens haar liveshows, liefelijke melodieën worden afgewisseld met beestachtige noise-erupties. Experimenteler krijg je het doorgaans niet, zoals we ook zagen tijdens haar exclusieve Nederlandse clubshow in Muziekgebouw Eindhoven. Hoewel Neufeld een beetje last heeft van haar keel, staat de warme en goedlachse vrouw ons graag te woord voor een interview.

DK: Bowie, Prince, Cruijff… leeft jouw held nog?
SN: “Ik heb respect voor veel muzikanten, ook veel jonge muzikanten, maar ik ben nooit een persoon geweest die idolaat is van één persoon. Er zijn ook veel auteurs in de wereld, die echt een unieke manier van schrijven hebben en waar ik veel respect voor heb. Ik heb laatst eindelijk tijd gevonden om een heleboel Alice Walker. Dat heb ik nooit eerder gedaan en right now ben ik onwijs geïnspireerd. Ik vind het bijzonder om boeken en essay’s helemaal te doorgronden en zo een kijkje te nemen in het hoofd van de maker.”

DK: Je bent vooral bekend als violiste van Arcade Fire. Waarom heb je besloten om ook een solocarrière op te bouwen?
SN: “Ik heb altijd de drang gehad om experimentele muziek te maken en Arcade Fire is vooral een rockband. Voordat ik in Arcade Fire speelde, deed ik al verschillende projecten, maar met Hero Brother voelde het alsof er een soloplaat verscheen op het juiste moment. Ik heb lang aan de plaat geschreven en het was een unieke ervaring om dat helemaal alleen te doen.”

DK: Hoe heeft werken met Arcade Fire je solocarrière beïnvloed?
SN: “Oei, dat vind ik lastig. Arcade Fire is slightly different dan de muziek die ik componeer. Arcade Fire speelt een belangrijke rol in vrijwel heel mijn volwassen leven en is een magneet voor bijzondere muzikanten. De band is een soort trein. Het is een groep die in mijn ogen doorrijdt, stopt en dan weer doorrijdt. But there is no compromising. De energie die Arcade Fire produceert vind ik heel provocerend en in die zin ook inspirerend voor mijn eigen solomateriaal.”

DK: Wanneer ben je begonnen met vioolspelen? Ben je klassiek geschoold?
SN: “Ik ben heel jong begonnen. Toen ik drie was kreeg ik mijn eerste lessen en tot mijn dertiende heb ik een klassiek programma gevolgd. Daarna ben ik begonnen met gitaar spelen en heb ik als jong meisje wat aangekloot in verschillende bandjes, maar de viool heb ik nooit uit het oog verloren. Toen ik ging studeren kreeg de viool weer de volledige aandacht. Ik was altijd al van het improviseren, maar bij mijn studie jazz leerde ik een aantal technieken die daarvoor bruikbaar waren. Dat heeft mijn manier van spelen gevormd. Ik ben altijd iemand geweest die niet in hokjes te plaatsen was. Geen klassiek, geen folk, geen echte jazz. Die ongebruikelijke manier van spelen heb ik altijd vastgehouden en dat heeft ertoe geleid dat ik nu doe wat ik doe.”

DK: Hoe ontstaan Sarah Neufeld composities? Met voorbedachte rade of juist dankzij die improviseerdrift?
SN: “Soms improviseer ik en ontstaat er een idee dat er onderbewust al was. Zo is ook de albumhoes van The Ridge ontstaan. Ik deed mijn ogen dicht en mijn onderbewustzijn vertelde me dat de albumcover warmte en kleur uit moest stralen. Een Portugese vriend van me haalde me vervolgens over om naar Portugal te komen, want als je ergens kleur en warmte vind, dan was het daar wel, garandeerde hij. Zo makkelijk ontstaan niet alle ideeën. Soms ben ik maanden aan het worstelen met een klein ideetje. Het kan dan ontzettend lang duren voordat alles op zijn plaats valt.”

DK: Hoe groot is de kans dat we ooit nog een gitaarplaat van Sarah Neufeld te horen krijgen?
SN: “Ik schrijf soms wel op andere instrumenten, voornamelijk achter de piano. Of ik nog wel eens gitaar speel? No, but I want to… Er is niet zoveel tijd.

DK: Op The Ridge verbreed je je eigen horizon. Naast bezwerende vioolpartijen horen we ook drums van Arcade Fire-drummer Jeremy Gara. Ook zing je soms, zoals in ‘The Ridge’ en ‘We’ve Got A Lot’. Deze liedjes hebben soms de contouren van een popliedje. Kunnen we in de toekomst nog echte popliedjes van Sarah Neufeld verwachten?
SN: “Dat lijkt me wel interessant, maar ik ben natuurlijk gebonden aan de viool. Daardoor wordt het altijd anders dan je zou verwachten. Ik luister veel naar popmuziek, maar ik voel me meer aangetrokken tot experimentele en minimal muziek.”

DK: Je werkt met veel mensen samen, waaronder Colin Stetson. Wie staat er nog meer hoog op je lijstje?
SN: “Ik ontmoet onderweg continu mensen die ik voorheen niet kende. Het komt vaak voor dat ik onder de indruk ben van muzikanten. Ik heb niet de ambitie om met grote, bekende artiesten samen te werken. Voor mij is het veel belangrijker dat er incredible energy en gravity vrijkomen als ik met mensen samen werk. Daarom sprak het werken met Colin me ook zo aan. Op dit moment doen we ieder andere dingen, maar als je het over samenwerkingen hebt… een tweede plaat gaat er ooit nog komen.”

DK: Wat was de laatste keer dat je écht onder de indruk was van zo’n nieuw ontdekte artiest?
SN: “Ik hoor veel platen die ik sterk vind, maar de laatste keer dat ik écht in love werd met plaat was een half jaar geleden. Toen ontdekte ik een plaat van Connan Mockasin, uit Nieuw-Zeeland. Hele psychedelische indiefolkrock van vijf jaar terug. Ik ben de titel vergeten… Let me look it up for you… Forever Dolphin Love heet de plaat. Inmiddels alweer vijf jaar oud zie ik.”

DK: Schaf je ook muziek aan? Zo ja, wat is je favoriete muziekformaat?
SN: “Ik koop veel muziek op iTunes, maar wanneer het kan koop ik ook graag vinyl. Dit is helaas niet zo vaak het geval omdat ik eigenlijk altijd weg ben. De laatste keer dat ik thuis was? I don’t know. Ik weet niet eens meer hoe dat voelt, haha. Ik ga binnenkort twee weken naar huis (Canada), en dat is heel lang voor Sarah Neufeld. Het moet wel omdat Bell Orchestre aan een nieuwe plaat aan het werken is en de rehearsals van de nieuwe plaat van Arcade Fire dan plaats vinden.”

DK: Klinkt niet als ontspannend naar huis gaan. Ga je wel eens op vakantie?
SN: “Na deze tournee ga ik een week lang hiken in de Alpen. That’s my idea of a holiday!”

DK: Voelt op tournee zijn soms ook als vakantie? Wat was het hoogtepunt van je tournee tot dusver?
SN: “Dat was zonder enige twijfel Letland. Ik ben er twee keer geweest en dat land heeft mijn hart veroverd. Het landschap en de mensen zijn ontzettend inspirerend. Ik krijg daar spontaan allemaal nieuwe ideeën. De muziek is daar compelling en het eten is fantastisch.”

DK: Na afloop maak je, zoals vanavond, vaak praatjes met het publiek. Welke opmerking van een bezoeker raakte je het meeste op deze tournee?
SN: “Iemand in Sevilla vertelde me in geweldig broken english dat hij dankzij het luisteren naar mijn concert zich verbonden voelde met een deep space inside of him. Daarbinnen voelde hij zich open en vrij, alsof hij aan het dansen was. That was really nice.”

DK: Binnenkort begint de voorbereiding voor een nieuwe wereldtournee met Arcade Fire. De laatste keer dat jullie in Nederland stonden was tijdens Pinkpop 2014. De weersomstandigheden waren toen nogal erbarmelijk. Herinner je dat optreden nog?
SN: “Pinkpop herinner ik me nog wel ja. De grote en naderende storm was beangstigend om te zien en het waaide zo hard dat de confetti alle kanten op vloog. Ik vond ze nog op veel verschillende plaatsen terug. Zelfs in mijn BH, haha.”