The Wild Romance: “we hebben alleen nog maar nachtmerries”
Begin dit jaar publiceerde 3voor12 bij hoge uitzondering een muziekdocumentaire. Eindelijk hebben we de Spinal Tap of Some Kind of Monster van de Lage Landen. Het verhaal: de rijke vastgoedondernemer Jan ’t Hoen koopt de oude band van Herman Brood op, The Wild Romance, en gaat zelf achter de drums zitten, terwijl documentairemaker Teus van Sintmaartensdijk meekijkt. Dat leverde zo’n absurde documentaire op dat van Sintmaartensdijk die van ’t Hoen niet mocht verspreiden. De film lekte toch uit en werd een grote hit onder muzikanten en andere liefhebbers. Door dit bizarre verhaal zou je bijna vergeten dat Herman Brood & The Wild Romance fantastische muziek hebben gemaakt. En het goede nieuws: de band tourt weer. We spreken de twee gitaristen voor het optreden. Het moet er wel voor, want daarna is er tijd gereserveerd voor “de vrouwtjes”.
En inderdaad, het interview in het café van het Blue Collar Hotel wordt continu verstoord door vrouwen van middelbare leeftijd, die hun jeugdhelden al zien zitten. Allemaal willen ze wat aandacht. Dany Lademacher (67), bekend van het gitaarwerk op Shpritsz, zucht als de derde vrouw David Hollestelle (61) aantikt. “Rock ’n Roll is bullshit”, zegt Hollestelle, die twintig jaar als gitarist met Brood op pad ging. “Het weerspiegelt wat zich in de jaren vijftig afspeelde. We hebben gewoon mensen die ons appreciëren, met alle gevolgen van dien.”
We lopen om te beginnen wat spraakmakende momenten in de documentaire door. En die momenten zijn er in overvloed. Zo is Hollestelle zwaar onder invloed te zien, terwijl Koos van Dijk hem aanspreekt. “Ik wist pas dat ze gingen filmen op het moment dat ze met een camera voor mijn neus stonden. Gezeik. Jan wilde mij in 2014 laten afkicken, maar dat vond ik niet noodzakelijk. Ik kende Jan al langer, als groot fan van Brood en de Stones. Hij zei: zo kan ik niet met je werken. Ik viel ook letterlijk van het podium af. Er was niks met mij te beginnen. Met de drugs ben ik al lang gestopt, maar ik bleef wel doordrinken… dan krijg je een probleempje haha!” Dany keek de documentaire helemaal niet. “Ik ben niet zo dol op mijzelf en alle onzin die ik uitkraam in interviews”. Snel naar de muziek dan maar.
DK Hoe kan Shpritsz, de beste plaat van Brood en zijn Wild Romance, in 2018 nog zo goed klinken?
Dany: “Eens in de tien jaar heb je een ongelofelijke plaat. Ik heb hem geschreven, eigenlijk is het min of meer mijn muziek met Herman. Alles wat ik goed doe heb ik geleerd in Engeland en verder heb ik geluk gehad om met de juiste mensen samen te werken. Dat zoek je niet op, dat gebeurt gewoon. Er is geen recept. We repeteerden onder afschuwelijke omstandigheden in een kraakpand in Groningen. Het stonk er naar stront en de stroom was gejat door de buren. We hebben het niet langer dan een week volgehouden, maar toen lag Shpritsz klaar, om opgenomen te worden in de Hilvarenbeekse Relight Studio’s, waar voorheen veel pornofilms gemaakt werden. Tussen de interviews en optredens door namen we daar Shpritsz op. Meestal was het niet slapen, even liggen en – hup – door naar het volgende. Ondanks dat is Shpritsz wel coherent. Een plaat met een identiteit. We waren ons er helemaal niet bewust van dat we iets moois hadden gemaakt.”
DK: David, hoe ben je de muziek ingerold?
David: “Ik begon pas vrij laat met gitaar spelen. Het kwam door mijn broers. Dat waren twee van de eerste muzikanten die rockmuziek op het conservatorium speelden. Mijn vader was concertzanger, dus ik hoorde thuis altijd muziek. Binnen een maandje stond ik al op het podium. Van mijn ouders moest ik dan wel naar het conservatorium. Ik had dezelfde docent als mijn broers en kreeg alleen maar te horen: ‘nou, Hans en Jan hadden dit wel beter gedaan’. Toen ik zo’n 23 jaar was speelde ik de support van the Wild Romance met mijn bandje, The Boppers, toen heeft Koos mij daar uit losgeweekt en niet arrogant bedoeld nu maar ik vond het heel vanzelfsprekend, alsof het voorbestemd was.”
DK: Hoe zouden jullie Herman omschrijven?
Dany: “Herman was een hele gevoelige man. Eigenlijk een beetje mensenschuw. Hij leek compleet asociaal te zijn, maar hij was juist een beetje gereserveerd. Hij had uiteindelijk een heel klein hartje.”
DK: Als je een leuke herinnering aan Herman moet noemen, welke komt dan als eerste in je op?
David: “Het zijn er zoveel! Eén avond met Herman is wel genoeg, een event op zich.”
Dany: “Ik heb wel een anekdote. Deze is oké, ook voor de kinderen. Het was een bloedhete zondagmiddag in Zuid-Nederland. Herman zegt: ‘ik ga even wandelen, ben zo terug’. De show is begonnen. We zijn tien minuten over tijd, geen Herman. Ik hoor in de verte: ‘godver, godverdomme!’ Vlak bij de tent lag een kronkelweggetje, maar dat bleek een sloot te zijn. “
Dany: “Ja! Ja! Met kroos erop. Dat was op Paaspop. Wij maakten van te voren nog geintjes: even Herman waarschuwen dat dit geen graspad is…”
Dany: “Die stank! Ik zei tegen hem: ‘Herman, dit kan niet’, maar we waren al te laat. Hij leende snel van de crew een broek, riem en een paar schoenen. Hij had een veel te grote broek aan, met een touw. Zijn haar was aan elkaar geplakt, allemaal groen.”
DK: Geweldig. Nog een!
David: “Bertus Borgers deed mee. We waren aan het toeren in Zwitserland en liepen langs de Rijn. Herman springt zo, met kleren en al, in de snelstromende rivier. Hij kwam er gewoon weer uit. Bertus en ik dachten: die is dood, dit is suicide. Hij bleek een fantastisch goede zwemmer, maar dat wisten we niet.”
David: “Of deze. We speelden bij de opening van SBS6. Terwijl wij de soundcheck doen, is Herman bezig met zijn zonnebril. Hij doet ‘m af en legt ‘m op de grond. Zijn microfoon past precies in het neusje van de bril. Zes uur later moesten we pas op. Ik speelde de intro van Saturday Night, maar Herman kon niet meer op zijn poten staan. Hij deed een handstand en bleef zo het eerste couplet staan. Daar zijn ergens beelden van!”
DK: Op dit moment spelen jullie zonder Herman. Missen jullie ‘m op het podium?
David: “We zijn al heel lang gewend dat ‘ie er niet meer is, maar als je twintig jaar met iemand gewerkt hebt, waar je veel om geeft, zou hij hetzelfde gedaan hebben: doorgaan. Koos is erbij, Marcel loopt rond, we hebben dezelfde geluidsman als toen. De sfeer blijft. Als je al die mensen bij elkaar ziet, denken we wel eens: ‘he, waar blijft Herman eigenlijk?’”
DK: Zat je aan de drugs in die tijd?
Dany: “Ik had veel gedaan wat betreft drugs. Toen ik Herman leerde kennen was ik er al lang niet meer mee bezig. Ik kreeg alles. In mijn studentikoze hippiewereld was ik degene die alles uitprobeerde. Levensgevaarlijk zoiets.”
Ondertussen loopt Koos van Dijk binnen: “maak maar even een foto van de setlist, is leuk”
DK: Wat vinden jullie ervan als mensen jullie de Nederlandse Rolling Stones noemen?
Dany: “Mensen zeggen wat ze willen, het kan me helemaal geen fuck schelen. Het zal wel positief zijn, toch?”
David: “De Stones zelf vinden ons wel goed. Ja, lach maar. Ik heb ze in Paradiso gezien, mijn (ex)vrouw werkte er toen. Ze was hoogzwanger van mijn zoon. Ze hadden een eigen starttape, waarop onze muziek stond. Ze weten dondersgoed wie we zijn.”
Dany: “Iedereen kent de muziek van ons! Muziek is ook maar een klein wereldje.”
David: “Ja, ik ken bijvoorbeeld Mick Taylor goed. En in Frankfurt heb ik met Mick Jagger een week lang in hetzelfde hotel gezeten. Niet op een kamer hoor!”
DK: Dat The Wild Romance bekend was blijkt wel uit het voorstel om mee te spelen met Dire Straits. Dany, heb je spijt dat je dat afgewezen hebt?
Dany: “Oh nee, ik ga niet doen wat anderen willen. Doei! Ik ben met Mark Knopfler gaan eten. Het was goed. Alleen mijn vader was het niet met me eens, maar ik heb geen millimeter spijt. Echt niet.”
DK: Zijn er dingen waar je wel spijt van hebt?
Dany: “Ik kan op niks komen. Ik heb gewoon veel geluk gehad in mijn leven. Sinds pakweg 1969 ben ik onafhankelijk. Ik had niks meer nodig, alleen muziek.”
DK: Hebben jullie nog dromen?
David: “Nee, alleen nachtmerries!”
Dany: “Om niet dik te worden en gezond te blijven.”
DK: Wat voor levensadvies hebben jullie voor de jongere generaties?
Dany: “Actief blijven, zo lang mogelijk. “
David: “Blijf doen wat je leuk vindt!”
Later in de backstage tikt David me nog een keer aan. “Niet vergeten he, blijf doen wat je leuk vindt!”
Buying The Band is weer op Youtube te vinden , nu zonder de gewraakte Nina Hagen scene. Ondertussen werkt The Wild Romance onverstoord door aan nieuw materiaal. Op 7 april wordt de nieuwe single ‘No Time to Lose” in de Q factory te Amsterdam gepresenteerd en op de verjaardag van Herman Brood, 5 November 2018, volgt het bijbehorende album.
Fotografie: Martijn Rooijakkers.